"එන්න..."
"Doctor මම..."
"ආ.. කොහොමද? මොකෝ මේ කාලෙකින් ආයේ..."
"ටිකක් එන්න ඕනේ කියල හිතුන doctor.."
මොනවා උනත් මට කතා කරන්න ඕනේ උනාම කතා කරන්න හිතෙන්නේ doctor එක්ක විතරයි. ඇත්තටම ඒකට ටිකක් ලොකු හේතුවක් තිබ්බ. ඒක හින්ද සල්ලි වියදම් උනත් කමක් නැහැ කියල මන් doctor ගාවට එනවා. මන් යාලුවෝ හදාගන්න හැදුව. එයාල එක්ක කතා කරන්න බැලුව. හැබැයි ඒ හැම අවස්ථාවකම මට ඒ අයගෙන් අහන්න ලැබුනේ මන් negative, ආත්මාර්ථකාමී කෙනෙක් කියන එක විතරයි. ඇත්තටම මට ඕනේ උනේ බෙහෙත් වලට වඩා හොඳ සවන්දෙන්නෙක්.
"ඉතින් කියන්නකෝ බලන්න... මොකෝ මේ දවස්වල වෙන්නේ ඉතින්.."
"ටිකක් විතර හොඳයි. ගොඩක් අවුල් හැබැයි doctor.."
"කියමුකෝ බලන්න එහෙනං මොනවද අවුල් කියල."
"මට දැන් හරි මහන්සියි doctor. බොහොම අමාරුවෙන් අම්මලගේත් සල්ලි වියදම් කරගෙන degree එකක් කරගත්ත. Jobs හොයාගත්තේ බොහොම අමුරුවෙන්. දැන් මට ඒ job එක කරන එකත් එපා වෙලා doctor. කිසි නිදහසක් නැහැ. ජිවිතේ කිසි බලාපොරොත්තුවක් නැහැ. මට ජිවිතේ වැදගත් කියල ඉන්නේ අම්මල විතරයි තාම. මම ආසයි doctor ජිවිතේ විදින්න. යාළුවො එක්ක පිස්සු කෙලින්න, කන්න බොන් ඇවිදින්න, ආදරයක් කරන්න, ඒත් කොච්චර කොහොම මොනවා කරත් හැමදේකින්ම වෙන්නේ හිත රිදෙන එක විතරයි. ඒ වෙලාවට මම හිත හදාගන්නවා තමා. හැබැයි මම කියලත් කොහොමද ඒ ඔක්කොම දරාගන්නේ?.. මන් මගේ ජිවිතේ අපහසු තැන් යාළුවො එක්ක කතා කරද්දී හැමෝම කියන්නේ මම negative, ඒක හින්ද මට සිද්ද වෙන්නෙත් negative දේවල් කියලමයිනේ doctor. මට ඉතින් කතා කරන්නවත් හිතෙන්නේ නැහැ. මන් හිතෙන්නේ positive ද negative ද මන් කොච්චර දරාගෙන ඉන්න කෙනෙක්ද කියල මේ ලෝකේ දන්නේ සමහරවිට doctorම විතරයි..."
මගේ ඇස් ඇතුලේ නලියපු කඳුළු එකෙන් එක පහලට ඇදිල වැටෙන්න පටන් ගත්තම doctor, tissues පෙට්ටිය ලඟට දුන්නා. ඇත්තටම මට මෙහෙම හරි කතා කරන්න ලැබෙන එක ගොඩක් හොඳයි කියල හිතෙනවා.
"මෙහෙමයි අනුත්තර, ජිවිතේ කියන්නේ එහෙම තමා.. ඔයා කතා කරන්නකෝ තව. අපි විසදුම් හොයමු. මේවට විසදුම් තියෙනවනේ.."
