"අනුත්තර, Please come to my cabin..."
"Sure sir...." . "ඒ ගමන මොකෝ දන්නේ නැහැ.."
"දන්නේ නැහැ බන්... ගිහින් බලන්නන්.."
"හා හා පලයන්.."
"මොනවද මේ කරලා තියෙන්නේ? ඔක්කොම details මාරු කරලා. පිස්සුද?.. දැන් හරියට duty එකවත් කරන්න බැරිද අනුත්තර?...."
"Sorry sir... මන් ආයේ check කරලා බලලා ගෙනල්ල දෙන්නන්.."
"ආයේ බලන්නන් තමා.. හොඳ වෙලාවට මම පොඩ්ඩක් පලුවේ.. නැත්තම් අපිට කොච්චර ලොකු lost එකක්ද?.. වැඩ කරන්න බැරි නං resign වෙලා වෙලා ගෙදර ඉන්න ළමයෝ.."
"Sorry sir.."
"මෙහෙම වැඩ කරන්න බැහැ.. ඉක්මනට ගිහින් රෑ 12ට කලින් මට හදල ගෙනල්ල දෙන්න. ඒ බැරි නං resignation ලියල තියලම යන්න.."
"Don't worry sir.. මන් හදල දෙන්නන්..."
Bossගේ cabin එකෙන් එලියට එද්දී මුළු office එකේම මිනිස්සු මන් දිහා බලාගෙන. මමත් අපේ bossට මෙච්චර කේන්ති ගිහින් ඉන්නවා කලින් දැකලම නැහැ. ඉතින් ඒ බයට, දුකට, මිනිස්සු බලන් ඉන්න ලැජ්ජාවට මට කෑ ගන්න, අඩන්න ඕනේ උනාට හිත ඇතුලෙන් ආව මොකක්දෝ අමුතු හයියක් හින්ද මට ඒක දරාගන්න පුළුවන් උනා...
"උඹට මොකක්ද බන් උනේ එක පාරට?... අඩෝ උඹයි අපේ ඒවලත් අවුල් check කරන එකා.. අද නං මට බොසා එක්ක මළ පැන්න උඹට කෑගැහුව විදියට නං අනුවා.."
"වැඩක් නැහැ බන්.. මගේ නේ වැරැද්ද... මන් මේක කරගන්නන්.. උඹ ගෙදර පලයන්.."
"නෑ.. නෑ.. දෙන්නම එක්ක ඉඳල ඉවර කරලා යමු.."
"ම්ම්..."
මේ ටිකේම සිද්දවුණු දේවල් එක්ක මන් මෙහෙම හරි ජිවත් වෙන එක ගැන තමා සතුටු වෙන්න ඕනේ. ජිවිතේ ඉස්සරහට යන්න හදද්දී, ඒ හැම පියවරක්ම ආයේ පිටපස්සට ගන්න වෙනවා නං ඒ වෙලාවට දැනෙන වේදනාව කොයිවගේද කියල දන්නේ ඒ වගේ දේවල් වලට මුහුණ දුන්න කෙනෙක්ම විතරයි.
"අම්මෝ ඉවරයි බන්... mail එකත් දැම්මා.."
"ඇති යාන්තන්.. දැන් යමන් කෑවෙත් නැහැ නේ අනුවෝ.."
"අඩෝ.. 11යි වෙලාව.. sorry උබටත් මන් හින්ද මේ පරිප්පු.."
ෂෙහාන් මොනවා උනත් කළගුණ දන්න හොඳ මනුස්සයෙක්. මට ඌ වගේම, ඌ මට ඉන්නවා කියල හිත දන්න හින්ද තමා මෙච්චර අවුල්පිට උනත් තාම මම job එක පවා කරන්නේ.. අපි කොහොම හරි බඩගින්නේ කන්න කඩයක් හොය හොයා යද්දී යාන්තන් බම්බලපිටිය හරියේ එක කඩයක කෑම තියෙනවා කිව්වා. ඔය අතරේ අම්මත් call කර කර මන් කොහෙද අහනවා. මේ ඉන්න stress එකට ඒක තවත් වදයක්. අනේ මන්ද මට දැන් මන් ගැන හොයන හැම කෙනෙක්ම දැනෙන්නේ වදයක් විදියට...
