Oğlum İçin / GAY

Bölüm 4

Karşımda kendisini dürüstçe ifade eden kadını dinledikten sonra derin bir nefes aldım. Her şeyi noktasına kadar anlatıp yıllardın sırtınmda yük olarak taşıdığım her şeyi atmak istedim. Ama yapamazdım. Bu yüzden üstü kapalı olarakta olsa Tüline Eymen hakkında bazı şeyleri anlatmalı olduğumu biliyordum. Zaten buraya gelirken aklımda tam olarak bunlar vardı.

"Sana her şeyi anlatamam malesef. Özür dilerim." dedim ve sonra devam etdim "Yıllardır yalnızım ve Eymenide yalnız büyütdüm. Şikayet etmiyorum ama bunun böyle olmasında benim de büyük payım var. Eymene hamile olduğumu öğrendikten sonra hayatım tamamen değişti. Ben-" diyerek devam edicekken Tülinin birden şokla "Eymeni sizmi doğurdunuz?" sorusuyla kelimelerim yarıda kesildi.

"Evet. Ben doğurdum." diye yanıtladım.

"Araf bey ben.. ben ne diyiceğimi bilmiyorum. Çok şaşkınım." diye sonlara doğru sesi kısılarak konuştu Tülin.

"İlk önce bey kelimesini ortadan kaldıralım lütfen. Sadece Arad demen yeterli." dedim. 

"Peki Araf be- yani Araf." dedi çekinerek.

"Devam ediyorum. Bencilik yaptığımı düşüne bilirsin ki haklsında. Şimdi söylüyüceklerimden sonra hatda hiç bir gram bile değişmedişmediğimi bile düşüne bilirsin. Ama sorun değil. Ben gerçekten her şeyi göze alarak bu yola çıktım." diye devam etdim.

Meraklı gözlerle bana bakan kızı daha fazla bekletmen oturduğum yerden öne eğilip aramızda ki mesafeyi azaltarak Eymenin duyamayıcağı bir şekilde oturdum.

"Eymen hasta Tülin." dedim yavaşca.

Tülinin meraklı bakan bakışları anbean değişerek durgun bir hal aldı.

"Nasıl hasta?" diye sordu titrek bir sesle.

"Kalp yetmezliği var. Ve.. Malesef iyleşmek yerine her gün biraz daha kötüleşiyor kalbi." dedim. İçimde fırtınalar koparken nasıl bu kadar sakin kaldığımı inanın kendime bilmiyorum. Kafamı duvarlara vurarak ağlıyıp haykırmak isterken sessizce oturup 'oğlum hasta.' nasıl bu kadar rahat söylediğimi asla anlıyamıyorum. Halbuki oğlumun minicik kalbinin hasta olduğunu her hatırladığımda saç diplerimeden parmak uçlarıma kadar tüm bedenim uyuşur, çaresizlik hep boynuma ve bileklerime adeta bir pranga misali sallanırdı. 

"İyleşme ihtimali yokmu?" 

"Var."

"Nasıl?"

"Bir ay sonra ameliyat olucak." dediğimde gözlerinde bir umut ışığı doğdu.

Gülümsüyerek "İyi olucak. Çok iyi olucak hemde. Ben inanıyorum." dedi.

"Biliyorum." diye yanıtladım bende.

"Ben nasıl yardımcı ola bilirimse olucağım size. Her ne olursa olsun yanınızdayım Araf." dedi ve gergince masanın üzerinde sıktığım ellerimin üzerine elini koydu.

Gözümden bir damla yaş düştüğünde başımı eğerek "Teşekkür ederim." diye mırıldandım.

İçim kötü kötü oldu bölümü yazarken off. Eymenimde Eymenim yaa çok seviyorum seni biriciğim.
Bölümleri kısa yazıp sık sık bölüm atmaya çalışacağım. Hadi öpüldünüzz muahhh <333