Bitti sandığım, yarım kaldı diye düşündüğüm, tüm hislerimle birlikte içime gömdüğüm aşkım; onun gözlerine bakmamla yeniden hayata geçmişti. Bozuk bir ritimle atan kalbim, onu görünce eskisi gibi aynı düzenle, aynı ritimle atmaya başlamıştı. Aslında...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir köşeye gizlenip ortaya çıkacağı günü bekleyen sırlar, hapsedildiği o köşede çürümeye başladı.
Zihnimin içinde dönüp duran çarklar, kalbimin ritmini bozmuştu. Buna neden olan şeyi çok iyi biliyordum; avuçlarımın arasında bir nabız gibi attığını biliyordum.
Sabırsızlık, telaş ve heyecanı iliklerime kadar hissederken sanki dakikalar geçmiyor, zaman duruyordu. İçim içime sığmıyor, ellerim titriyordu. Son kez derin bir nefes aldım. Gözlerimi kapattım. Allah'ım lütfen, dedim içimden. Gözlerimi açtım. Kalbim heyecanla çarparken midem kasılıyor, bir sürü kelebek uçuyor gibi hissediyordum. Dakikalardır odanın içinde volta atıyordum. Sarı saçlarım önüme düştüğü sırada onu bile umursamadım.
Masmavi gözlerim titreyen elimdeki hamilelik testine kaydı. Çift çizgi. Hamileyim.
Gözlerimden yaşlar akarken güldüm ve bir elimi karnımın üzerine koydum. "Bebeğim, sen bizimle miydin? Bize sürpriz mi yaptın? Hoş geldin anneciğim." Bir yandan ağlıyor, bir yandan gülüyordum. Hazırlıksız gelmişti ama olsun, bebeğimizin bize yaptığı sürpriz çok güzel olmuştu. Karnımı severek, "Baban çok sevinecek bebeğim." dedim heyecanlı bir sesle.
Araf'a bir sürpriz hazırlamam gerekiyordu. Canım sevgilim baba olacağını öğrenince ne yapacak acaba? Sevinçten akan gözyaşlarımı sildikten sonra elimdeki testi yatağın yanındaki komodininçekmecesine sakladım. Ardından odadan çıktım. Bir şeyler yapmalıydım. Kapı çaldığında tedirgin hissettim. Çünkü Araf'ın gelmesine daha vardı. Üstelik o anahtarla kapıyı açardı.
Kapıyı açtığımda karşımda bir postacı vardı. Kimden geldiğini bilmediğim bir zarf verip gittiğinde kapıyı kapatıp içeri girdim. Salona girdikten sonra koltuğa oturup merakla zarfı açtım. İçinden iki tane fotoğraf çıktı. Birinde, Araf bir kadına sarılıyordu. İkincisinde, o kadının elini tutuyordu. İnanmayıp güldüm. Araf beni mi aldatacaktı? Daha neler. İçimde bir şüphe bile oluşmadı. Çünkü ona güveniyordum. Güvenmesine güveniyorum da, bu kadın kimdi onu merak ettim. Eski arkadaş desem olamazdı. Çocukluğumuz birdi bizim. Tüm arkadaşlarımızı tanıyorduk.
Bir süre bunu düşünüp durdum. Daha sonra saklamanın bir anlamı olmadığını düşünerek söylemeye karar verdim. Kısa bir süre sonra da kapıdan gelen anahtar sesini duydum. Yavaşça yerimden kalktım. Fotoğrafları kısa bir süreliğine unuttum ve karnımdaki bebeği hatırladım. Bizim bebeğimiz oluyordu. Şaka gibiydi. Anne ve baba oluyorduk. Biz artık anne ve babaydık. Bebeğimiz vardı.
