Bitti sandığım, yarım kaldı diye düşündüğüm, tüm hislerimle birlikte içime gömdüğüm aşkım; onun gözlerine bakmamla yeniden hayata geçmişti. Bozuk bir ritimle atan kalbim, onu görünce eskisi gibi aynı düzenle, aynı ritimle atmaya başlamıştı. Aslında...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♪ Kamuran Akkor, Aşk Eski Bir Yalan ♪ ♪ Yaşar, Kumralım ♪
6. BÖLÜM: GÖKYÜZÜNDEN YERYÜZÜNE DÜŞEN
Kırık bir cam bardağın parçalarını kendi çabasıyla birleştirip bardağa su doldurduğunda kırık parçaların arasından sızan su, aslında kalbinin aynasıdır.
Kırık bir camın üstüne basmak can yakar mesela, karşındaki insanın sözleri de can yakar. İkisi arasındaki fark nedir? Biri hafif hasar bırakır biri kalıcı. Biri birkaç günde iyileşir biri ömür boyu seninle kalır. Hayat tam olarak böyleydi.
Seçimler üzerine kurulu, hangisinin daha az canımızı yakacağına karar vermekle ömrümüz geçerdi. Geriye dönüp baktığımızda mutlu olduğumuz anılar bir avucu bile doldurmazdı. Biz de buna hayat derdik, çünkü bizdeki anlamı tam olarak buydu. Mutluluğun bir avuç olduğu, gözyaşının bolca olduğu bir hayat.
Araf'ın kolları belime dolanırken belli belirsiz gülümsedim. Dudaklarını boynuma bastırıp arkamdan sıkıca sarıldı. "Ne düşüyorsun sevgilim?" diye sorduğunda derin bir nefes aldım.
"Bilmiyorum, her şeyi galiba." dedim yavaşça kolları arasında ona doğru dönerken. Bu sabah erkenden gidip nikah günü almıştık. Yakın bir tarihte olmadığı için Şubata kalmıştı. Biz de öyle almıştık.
"Benim güzelimin kafası yine karışık anlaşılan." Beni kucağına alıp koltuğa doğru ilerlediğinde kollarımı boynuna doladım. Koltuğa oturup beni kucağına yerleştirdiğinde parmaklarımı siyah saç tutamlarında gezdirdim. "Ne oldu bebeğim?" dedi ilgiyle yüzümü izlerken. Ne olduğunu bir bilsem. Bir şeyler eksik ya da tuhaf gibi geliyordu.
"Tuhaf hissediyorum Araf bilmiyorum. Bir yanım eksik gibi böyle. Ne olduğunu bende bilmiyorum ama içim karmakarışık. Ne düşünsem bilmiyorum." dedim omuz silkerek. İçim garip bir sıkıntıyla doldu. "Ayliz'i kafama takıyorum sanırım. Aklımı kaybedecektim."
"Düşünmekte haklısın. Bende düşünüyorum, korkuyorum ama bir şekilde geride bırakmaya çalışıyorum. O daha çok küçük Ilgın. Bizim davranışlarımızdan bile bir travması kalabilir. Onun için kendimize çekidüzen vermemiz gerekiyor biliyorsun." O da haklıydı ama benim yüreğim dayanmıyordu ki. Sürekli aklıma kızımın olmadığı geliyordu. Nasıl geride bırakacaktım ki?
"Kolay olmayacak gibi." dedim iç çekerek. "Neyse boş ver. Mahkemeden bir haber var mı?"
"Asıl onu boş ver." diyerek yavaşça çenemi okşadı. "Sana bir şey diyeceğim." dediğinde başımı salladım. Ciddi gözlerle bana bakmaya başladı. "Annem telefonda konuşurken evleneceğimizden bahsetmiş. Babaannemler gelecek."
