Bitti sandığım, yarım kaldı diye düşündüğüm, tüm hislerimle birlikte içime gömdüğüm aşkım; onun gözlerine bakmamla yeniden hayata geçmişti. Bozuk bir ritimle atan kalbim, onu görünce eskisi gibi aynı düzenle, aynı ritimle atmaya başlamıştı. Aslında...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♪ Derya Uluğ, Sana Çıkıyor Yollar ♪ ♪ Mabel Matiz, Mendilimde Kırmızın Var ♪ ♪ Sertab Erener, Aşk ♪
4. BÖLÜM: İLMEK İLMEK İŞLENEN ACI
İnsanları ayakta tutan şeyler genelde öfke, nefret, korku ve intikam olurdu. Hem insanların omurgasını dikleştirip sağlam durmasını sağlardı, hem de ilk darbeyi indirip dizlerinin üstüne düşmesine izin verirdi.
İnsanlığın tabiatı buydu. Korkularımızdan beslenirdik. O korkuların günün birinde boynumuza dolanıp canımızı alacağını bilmemize rağmen korkularımıza tutunurduk. Bir annenin özenle işlediği nakışlar gibi acılar ilmek ilmek işlenirdi. Korku acıyı, acı öfkeyi peşinden sürüklerdi. Yolun sonunda ise bizi bekleyen büyük bir uçurum olur, o uçurumdan atlamak acı bir tercihe gebe kalırdı. Tercihten doğan ise büyük bir pişmanlık olurdu.
Araf'ın korkularını, endişelerini anlayabiliyordum. Kaybetme korkusu tüm hücrelerini ele geçirmişti. Her an tetikte gibiydi. Bir yandan da kızımıza karşı hiçbir şeyi belli etmemeye çalışıyordu. Belki anlar diye düşünüyordu. Onları öyle gördükçe aklıma babamla biz geliyorduk. Annemin sesi kulaklarımda çınladı. Kızlar, annelerinin kaderini yaşar. Ürperdiğimi hissettim. Araf'ın Ayliz'e olan düşkünlüğü, babamın bana olan düşkünlüğü gibiydi. En ufak bir şeyde canım yansa dünyayı ayağa kaldırırdı. Şimdi aynısını Araf kızımıza yapıyordu.
