Summertime Sadness ~With Aidan Gallagher

1.20

Be Certain Of
(Rosina Castelli)

Yüzüme vuran güneş, dalgaların sesi ile uykumdan ayılmaya başladığımda üstümde hissettiğim ceket ve başımın altında bulunan kol, gözlerimi açmama sebebiyet verdi. Aidan karşımda bebekler gibi uyuyordu, benim kolum onun bedeninin üzerindeydi ve o da kolunu belime dolamış sım sıkı tutuyordu, sanki beni herkesten korur gibi. O an tüm zaman durdu. Beynimde çalan dalga sesleri ile dakikalarca onu izledim, fakat bu bana saatler gibi geldi. Bulunduğumuz yeri tekrardan fark ettiğimde etrafa baktım. Hepimiz buradaydık, beraberdik. Herkes serili olan örtünün üzerine farklı şekillerde uzanmış, sanki büyük bir yataktaymışız gibi mışıl mışıl uyuyordu. Tekrar Aidan'a döndüğümde hala kolumu üzerinden kaldırmamıştım. Geçen saniyeler dakikalara dönerken Aidan yavaşça başını yana çevirdi ve saçları her santimi birbirine eşit olan yüzüne döküldü. Eli hala belimdeydi, hala bana sım sıkı sarılıyordu. Dikkatlice yüzünü kısa bir süre inceledim ve sonunda cesaret edip, Aidan'ın üzerinde bulunan elimi olabildiğince yavaş bir şekilde kaldırdım. Titrek bir nefes vererek elimi yavaşça saçlarına yaklaştırdığımda, nefesimi tuttuğumu fark etmemiştim bile. Parmak uçlarım saçlarına değdiğinde kalp atışlarım normalden kat ve kat daha çok arttı. Uyandırmamaya çalışarak ipek saçlarını yüzünden uzaklaştırdığımda arkamdan birinin adımı seslenmesi ile irkildim ve hızla arkamı döndüm.

"Rosina?" Atenea kalkmış, şiş gözler ile bana bakıyordu.

"Günaydın." Bakışları biraz aşağıya kaydığında baktığı yere baktım. Belimde bulunan Aidan'ın eline tatlı bir şekilde gülümseyerek bakıyordu. Yüzümün yandığını hissettim fakat Aidan'ı uyandırmamak adına kıpırdamadım.

"Günaydın." Neden burada olduğumuzu merak ediyordum, ne zaman uyuduğumu bile hatırlamıyorum.

"Biz... neden burada uyuduk?" Gözleri ile Aidan'ı işaret ederek konuşmaya başladı.

"O, senin uyduğunu fark ettiğinde seni odaya götürmek istedi, ama ani bir karar ile burada kalmaya karar verdik. Aidan ise üşüyeceğimizi, daha doğrusu senin üşüyeceğini söyledi. Bu yüzden Claudio ve Troy hepimizin odasından ceketlerimizi aldı." O an üstümde bulunan Aidan'ın ceketine baktım. Atenea daha ben sormadan açıklama yaptı.

"Senin ceketinin sıcak tutmadığını söyledi." Beni düşünüyordu, benimle ilgileniyordu, ceketi benim omuzlarımdaydı. Daha ne isterdim ki? Gülümseyerek Aidan'a döndüğüm sırada Atenea'nın tekrar adımı söylemesi ile daha Aidan'a bakamadan Atenea'ya döndüm.

"Rosina, onu seviyorsun değil mi?" Sustum, sadece sustum. Dediği kelimleri sindirmeye çalışıyordum. Hayır, bunu kabul edemezdim, o Aidan'ın arkadaşıydı ve eğer o bilirse Aidan'da öğrenirdi. Bu olmasını istediğim en son şey.

"Hayır, o da nereden çıktı."

"Bana güvenebilirsin. Ve inan, çok belli oluyor. Onun seni düşündüğünü duyduğunda neredeyse gözlerindeki heyecanı buradan gördüm." Birbirimize çok yakın değildik, o örtünün diğer tarafında oturuyordu. Ses tonumuz kısık da değildi, şu ana kadar kimsenin uyanmaması bir mucize.

"Ve hepimiz bunu biliyoruz, Pamela bile. Eğer bana soracak olursan, Aidan'ın da sana karşı hisleri olduğunu düşünüyorum. Bunu ona söylediğimizde konuyu hızlıca kapattı, fakat yüz ifadesini görmeliydin. Sana bir şey olacak, birisi, bir şey seni üzecek diye çok korkuyor." Aidan'ın bana karşı hisleri olduğu düşüncesi çok güzeldi, hiç bir düşünceye değişilmezdi. Fakat bu düşünce ne kadar doğruydu? Bir kaç saniye duraksadı ve yutkundu.