Summertime Sadness ~With Aidan Gallagher

1.16

Protector
(Rosina Castelli)

(22. Gün)

Duyduğum telefon sesi ile gözlerimi araladım. Aidan hala uyuyordu. Uyanmaması için hızlıca telefonumu aldım.

*Superman'im Arıyor*

Telefonu açıp kulağıma götürürken Aidan'ın uyanmaması için dışarıya adımladım.

"Efendim babacım."

"Nasılsın kızım? Ne yapıyorsun?"

"İyiyim baba, hastanedeyim yeni kalktım."

"Hastanede misin!? Ne oldu neyin var!?"

"Ben iyiyim baba, Aidan'ı biliyorsun. Şarkı söylerken sahnenin tavanı üstüne yıkıldı. Bu yüzden hastanedeyiz."

"Senin orada olman gerekmezdi. Neler yaptılar biliyorsun."

"Gerçeği öğrendiler baba, uzun bir süredir kendilerini affettirmeye çalışıyorlardı. Ölüm korkumu bilirsin. Bir anda bu yaşanınca da küs kalamadım. Tabii ki samimi olmayacağım ama yaşanabilecek kötü şeyler yüzünden küs ayrılmak istemem." Babam derince iç çekti.

"Ah benim güzel yürekli kızım. Nasıl istiyorsan öyle yap ama tekrar böyle bir olay yaşanırsa orada kalmana izin veremem."

"Seni anlıyorum babacığım. Merak etme."

"İyisin değil mi?"

"Evet iyiyim. Bir kaç gündür hastanedeyim o kadar."

"Anladım kızım ama keşke geceleri geri dönseymişsin."

"Sıkıntı olmadı baba, beni düşündüğün için teşekkürler." Babama içtenlikle cevap verdiğim sırada odadan Aidan'ın sesini duydum.

"Rosinaa!" İçeri girdiğim ve konuşmaya başladım.

"Buradayım babam aradı onunla konuşuyorum." Tekrar telefona döndüm.

"Baba ben şimdi kapatıyorum, sonra ararım sizi."

"Tamam kızım görüşürüz." Aramayı kapattıktan sonra Aidan'ın yanına gidip koltuğa oturdum.

"Günaydın." Gülümseyerek cevap verdi.

"Günaydın."

"Acıkmışsındır. Annenler gelene kadar bir şeyler yemen lazım."

"Bekleyebilirim."

"Hastasın Aidan, yemek yemen lazım." Dedim ayağa kalkarken.

"Sana yiyecek bir şeyler getireyim, yine de çok yemesen iyi olur. Annen geldiğinde ev yemeği yersin, daha sağlıklı." Aidan güldü.

"Sanırım sende annemsin." Gülerek Aidan'a döndüm.

"Bu da nereden çıktı?"