Corpse and Love / Chanmin

8-Özlem

Yazar=bu şarkının sözlerini bu ficdeki chris yazmis gibi

Sorgudan sonra orada kalamayacak halde olduğumu anlayıp eve gitmiştim. Giderken de yolda rozetimi ve silahımı teslim etmiştim. Daha fazla bu işi yapamazdım.

Aklımda tek bir şey vardı. O, benim yüzümden ölmüştü...

Yaşamayı haketmiyordum. Yaşamam, onun ölümüne bir hakaretten başka bir şey değildi.

Onu seviyordum. Onu hâlâ çok ama çok seviyordum. Onu kaybetmek istememiştim...

Ona kavuşmak istiyordum. Onu özlemiştim. Onu çok özlemiştim.

Evdeki tüm uyku ilaçlarını yatağıma toplamıştım. İlaçların hepsini bir anda ağzıma atıp su yardımıyla yutmuştum.

Yatağa uzanıp beklemeye başlamıştım...

◇◇◇

G

özlerimi beyaz bir odada açmıştım. Kolumda serum vardı. Yanımda tüm arkadaşlarım vardı. Birden ağlamaya başladığımda Hyunjin bana sarılmıştı.

"Şşhhttt... Geçti..."

"Geçmedi. Hiçbir şey geçmedi. Beni neden kurtardınız ki? Ben çok özlüyorum..." Gözlerimi kapatmıştım. Ağlamam bittiğinde gözlerimi tekrar açmıştım. Hyunjin hâlâ bana sarılıyordu.

Ama beklemediğim bir şey olmuştu. O şey Chris'ti. Chrisi görüyordum. Tam önümdeydi ve bana acıyarak bakıyordu.

"Özledim komiser." Yutkunmuştum.

"Chris?" Diğerleri bana şaşkınca bakarken doğrulmaya çalışmıştım ama buna izin vermemişlerdi.

"Komiser, uzan. Ayağa kalkma."

"Chris... Seni çok özledim."

"Seungmin, neyin var?" Jisung'u dinlememiştim.

Chris arkasını dönmüş ve kapıya yönelmişti.

"Chris, dur... Chris! Gitme! Yalvarırım kal!" Beni dinlememişti... Gitmişti... "Chris!"

"Doktor çağırın! Doktor!"

Önlüklü bir adam elinde enjektörle gelip bana yaklaşmıştı. Kolumda bir acı hissettikten sonra gözlerime siyah bir perde inmişti adeta.

________________________________

Karşılıksız olmaz ki ölüler alkış tutmaz ki bak öldüm ben hiç mi sevmedin...