Rain Drops Diary

Colors Of Drizzle [jeonjaenar9704]

Unicode

"ဟော ... မိုးရွာလာပြီ"

ယုမီ san ရဲ့ ချစ်စရာကောင်းတဲ့အသံလေးကြောင့် ပြတင်းပေါက်ကိုကပြာက ယာလှမ်းကြည့်တဲ့အခါ တသိမ့်သိမ့်ပြိုတဲ့မိုးကောင်းကင်ကြီးက ကြောက်လန့်တကြား တုန်လှုပ်လာသည့်နှယ် ဆူညံခြင်းတွေကိုပေးစွမ်းတယ်။

သစ်ရွက်တွေဟာ မိုးလေအေးကြောင့် တရှဲရှဲမြည်တွန်ကာလှုပ်ခတ်နေတယ်။ အပြင်ဘက်ရဲ့ရာသီက အေးနေမယ်ဆိုပေမဲ့ ထယ်ယောင်းတို့ရှိနေတဲ့ ဂျပန်ရိုးရာအိမ် လေးထဲမှာတော့ ကြမ်းခင်းပြားတွေဆီက ထွက်လာတဲ့အပူတွေကြောင့် အနွေးဓာတ် လှိုင်လှိုင်ပေါပါတယ်။

"ကဲ ... mina san ... ဒီနေ့ကတော့ ဒီလောက်ပါပဲ။ နောက်အပတ်မှပြန်တွေ့ ကြတာပေါ့။ see you next week. Bye Bye"

အင်္ဂလိပ်စာသင်တဲ့ ဆရာမ‌က အချိန်တိကျစွာ ထယ်ယောင်းတို့ကို အိမ်ပြန် လွှတ်တယ်။

အိမ်ခေါင်မိုးပေါ် တဖြောက်ဖြောက်ကျဆင်းလာတဲ့မိုးရေတွေဟာ ဆူညံလွန်း တာထက်ပိုစွာ ကျယ်လောင်နေတယ်။ တံစက်မြိတ်ကနေ မြေမျက်နှာပြင်ထက် ပြိုလဲ လာတဲ့ရေစက်တွေကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ခံယူကာကြည့်လိုက်မိတယ်။

အေးချမ်းခြင်းနဲ့ စိမ့်သက်ခြင်းရယ်။ ထယ်ယောင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေ မပွင့်

တပွင့်ပြုံးမိသွားတယ်။

"ထယ်ယောင်း kun ... ထီးမပါလာဘူးလား"

ခပ်စိမ်းစိမ်းဖြစ်နေဆဲ ဂျပန်လေယူလေသိမ်း။ ဘေးနားကိုဝေ့ကြည့်မိတဲ့အခါ

ဆင်တူညှပ်ထားသလားအောက်မေ့ရတဲ့ဆံပင်ဂုတ်ဝဲနဲ့ ဆယ်ကျော်သက်ကောင်မလေး တစ်သိုက်ဟာ ထယ်ယောင်းကို ချိုမြစွာပြုံးပြနေတယ်။

"Hai ... ထီးမေ့ကျန်ခဲ့လို့ပါ"

"ထယ်ယောင်း kun က ကိုရီးယားကလာတာမကြာသေးဘူးဆိုတော့ မသိ လောက်ဘူးထင်တယ်။ အခုက tsuyu (မိုးရာသီ) လေ။ ဂျပန်မှာ တော်တော်မိုးရွာ‌လိမ့် မယ်။ နောက်ဆို ထီးယူလာခဲ့နော်"

"Hai"

ထယ်ယောင်းရဲ့အူကြောင်ကြောင်ပုံကိုကြည့်ပြီး ချစ်စရာရယ်သံ ယိမ်းယိမ်း လေးတွေ ထွက်လာတယ်။ နားသယ်စပ်က ဆံပင်မွှေးလေးတွေကိုသာပွတ်သပ်ရင်း ဘာပြောရမလဲ ထယ်ယောင်းမသိ။