Düşün; karanlığın tam ortasındasın. Etrafını bir sis sarmış. Herşeyini kaybetmişsin. Bir fırtına var. Yürüyemiyorsun bile... Tacın yere düşmüş. Elbisen kirlenmiş. Nefes alamıyorsun. Kalbinde bir hançer. Bir acı. Yere yığılıyorsun görüş alanın daralı...
Merhaba ben Cümlelerin Kraliçesi! Hikayemi okududuğun için teşekkürlerrr! Altıncı bölüme hoş geldiniz!! Ah Laylacığımın mutlu bir kız olmaya başlaması beni çok mutlu etti...
(Artık bende mutlu bir kızım.😜)
Umarım yaraları çabuk kapanır... (>.<)y-~
Onu ağlarken görmek istemiyorum.. :-( Ahahah! Tüm derdimi satırlara döktüğüme göre bence geçebiliriz.. ❤️🩹
Oy vermeyi, yorum yapmayı ve sıradaki bölümü okumayı lütfen unutmayın. Unutmadan lütfen hemen şimdi yukarıdaki müziği aç! ＼(^-^)／
Bugünün parçası: Dean Lewis - Waves
İyi okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6.Bölüm: Hayat Benimdi Değil Mi?
Kalp atışlarını duyabiliyordu. Piyano sesinin arkasından gelen bir müzik aletinin sesi gibiydi.. Hızlı ve güçlü. Ritimli... Düzenli... Dışarıdan gelen yağmur sesi ve toprak kokusu ona biraz daha huzur veriyordu. Parmakları tuşların üstünde kayarken her çıkan ses onda bir duyguyu uyandırıyordu. Dışarıdaki hava birkaç gün önce içinde bulunduğu fırtınaya benziyordu.
Bir fırtınanın ortasındaydı. Babasının ondan uzaklaşması, annesinin ani gidişi... Ares'i birden bulması ve aynı hızla kaybetmesi.. Onu tanıdığını zannetmesi, ancak tanıyamaması. Tutunduğu dallar kırılmıştı. Boşlukta savrulan bir yaprak gibi ordan oraya savrulup duruyordu. Ne duracağı yeri ne de altında kalacağı taşları o seçiyordu. Elleri fırtınada fazlasıyla üşümüştü. Saçları darmadağınık olmuştu. Tacı yere düşmüştü. Kalbinde bir hançerle, esen rüzgarda ilerlemeye çalışıyordu. Savrulan diğer yapraklar yüzüne çarpıyordu. Yaprakların da en az onun kadar canı yanıyordu... Daha sonra yere yığıldı. Bacaklarında gücü kalmamış gibi hissetti. İki seçeneği vardı. Pes etmek ya da devam etmek.
O devam etmeyi seçti. Tozlu ellerini kirli toprağa dayadı ve dizlerinin acımasına aldırmadan ayağa kalktı. Onu artık kim yıkabilirdi ki?
Ama şimdi hepsi bir süreliğine geride kalmıştı. Notalar onun yaralı kalbini saracak ve kabuk bağlamasına yardımcı olacaktı. Bir süre sonra hiçbir acıyı hatırlamayacaktı. Çünkü izi kalmayacaktı.
