Düşün; karanlığın tam ortasındasın. Etrafını bir sis sarmış. Herşeyini kaybetmişsin. Bir fırtına var. Yürüyemiyorsun bile... Tacın yere düşmüş. Elbisen kirlenmiş. Nefes alamıyorsun. Kalbinde bir hançer. Bir acı. Yere yığılıyorsun görüş alanın daralı...
Merhaba! (^-^)/ Ben Cümlelerin Kraliçesi. Yedinci bölüme hoş geldiniiiz.
Oy vermeyi ,yorum yapmayı ve sıradaki bölümü okumayı lütfen unutmayın. (^.^)
Bugünkü parçamız: 💙Isaac Gracie - Silhouettes of you🩵
İyi okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
7.BÖLÜM: Bataklıktaki bir çiçek
"Tuşlara bastığında sanki onu sen çalmıyormuşsun gibi hissetmeni istiyorum. Sanki o gerçek bir insan. Ve sana bir şeyler anlatmaya çalışıyor. Konuşuyormuş gibi. Üzgün olabilir. Mutlu olabilir, heyecanlı olabilir, öfkeli olabilir. İşte bunu senin hissetmen gerekiyor. Şarkını düşün. Sözlerini düşün. Hislerini ve notalarını düşün. Yapabilirsin." Dedi.
Önlerindeki piyanoyu göstererek "Sanki ona aitmiş gibi."Diyerek ekledi. "Sence nasıl hissediyor? Tüm tuşların seslerini hatırla. Nasıl konuşurdu?" Layla ellerini tuşların üzerinde gezdirdi. Tüm sesleri hatırlamaya çalıştı. Sonra birkaç tuşun üstüne bastı. "Of! Olmuyor Thomas!" Dedi öfkeyle. "Olmuyor. Yapamıyorum. Neden sen yapmıyorsun?" Dedi sessizce.
Thomas derin bir nefes aldı ve Layla'ya gülümsedi. "Bak bu şarkı senin. Ben sana sadece yardım etmek için buradayım unutma. Eğer gerçekten yapamayacakmışsın gibi hissedersen ben yapabilirim. Onun haricinde bu senin. Çünkü ben senin yapabileceğini biliyorum. Çok harika çalıyorsun. Müziğin çok harika. Sözlerin çok harika. Yapabileceğini biliyorum. Bu yüzden sana sadece yol göstereceğim." Layla başını camdan dışarı çevirdi ve tek kelime etmedi. "Biliyorum." Diye devam etti Thomas. Layla'nın üzüldüğünü anlamıştı. "Biliyorum ilk başta birlikte bitireceğimizi söylemiştim. Ama anladım ki bu şarkı sadece senin için olmalı. Birlikte tüm halkın önünde şarkı söylemek çok harika bir şey olurdu. Ama ben bu şarkıya ait değilim. Ben bu kadar huzurlu bir insan degilim. Mavi değilim yeşil değilim. Bu şarkıya ait olan sensin. Sen bitireceksin. Sonra o sahneye çıkacaksın ve şarkını kendin söyleyeceksin Layla. Bende seni gururla seyircilerin arasından dinleyeceğim."
Layla Thomas'a döndü. "Neden bana aitmiş gibi hissettin?"Dedi. Thomas ayağa kalktı ve pencerenin önüne geçti. Sırtını duvara yasladı. "Çünkü bu şarkıdaki huzur ve acı seni hatırlatıyor. Nedenini bilmiyorum. Senin gibi. Huzur ve acı. İkisi aynı anda nasıl olur bilmiyorum. Ama öyle hissediyorum. Ben ya huzurluyumdur ya da acı çekiyorumdur ikisini aynı anda başaramam. Ama sen yapabilirsin. İlk defa böyle bir arkadaşım var. Tabi prenses olman da buna dahil." Dedi gülümseyerek. Layla gülümsedi. "Kendimi başka birinin gözünden görmek tuhaf hissettirdi." Dedi. "Ama yinede teşekkürler arkadaşım." Sonra Thomas'ın yanına geçti ve o da sırtını duvara yasladı.
