Esin tiyatroda oynayan, üniversiteli bir kızdır. Bir gün tüm işler sarpa sarmış bir durumdayken yeni bir tiyatro yazarı ekibe dahil olur. Esin, hayatında aşkla yeniden tanışırken; Ural yeni açtığı beyaz sayfasını kalplerle doldururken, kalplerle dol...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Dikiş tutmayan yaralar aşkının çağrısı, acı yüzler ve acı gözler bir kurşun yarası." Bölüm Şarkısı: Cem Adrian-Ben Seni Çok Sevdim
🥀
Bazen yanlış seçimler yaparız. Kendimiz için en iyisini seçtiğimizi düşünürken, bizi en çok yıpratacak olanı seçmişizdir. Kararsız kalırız çoğu zaman onca sesin içerisinde. Susarız ya da susturuluruz bir şekilde.
Ama her zaman içimizde bir doğru vardır her şeyden öte. Bağırır, bazen günlerce kendini harcar. Kimi zaman duyarız onu ve elinden tutarız, ya da onun da zamanla aşınmasını sağlayarak kulaklarımızı tıkarız.
Ne zaman nerede hangi kararı vereceğimiz bellidir çoğu zaman ama şu an benim için belli değildi. Bir imza ile üniversite hayatımı bitirmiştim. Biliyordum ve kendim için bunun iyi olduğuna inanıyordum.
Bu kararı aslında aylar önce almıştım, geçen hafta da faaliyete geçirmiştim. Hem okulla ilgilenip hem tiyatro ile ilgilenmek çok zordu. Öğrenci olmak, onun getirdiği masraflar... Yapabilirim sanmıştım ama hayır, yapamamıştım. Ayrıca şu an bu kararı ben veriyor olmasaydım bile derslerim benim yerime verecekti.
Derin bir nefes alıp verdim. Elimdeki lise diplomama birkaç kez daha baktım. Devamında hep sevdiğim işin benim için daha iyi olacağına inanarak çantama kaldırdım. Çok değildi, sadece bir sene sonra mezundum. Ama bitirme projesi yapmak için bu sefer de tiyatroya ara vermek durumunda kalacaktım.
Kalbimin sesini dinlemiştim ve umarım pişman olmazdım. Annemlere haber vermek gibi bir niyetim yoktu, zaten aylardır aramıyorlar ve nasıl olduğumu sormuyorlardı. Onlara destek vermek ve yanlarında olmak isterdim. Sonuçta bir yıl önce yeniden müthiş bir haber elde etmişlerdi, ikinci gerçek biyolojik çocukları oluyordu. Bu yaşta annemin bu amansız çabasına anlam veremesem bile kendi kanından bir aile kurma isteğini anlamaya çalışıyordum.
Yeniden biyolojik çocuklarının olacağını öğrendikleri andan beri benimle tüm ilişkileri neredeyse bitmişti. Üzüyordu, yıllarca anne ve baba dediğin kişilerin onların kanından çocukları olduğunu öğrenip evlatlık aldıkları çocuğu unutmaları üzüyordu. Sonra yeniden anlamıştım, ben bu hayatta hep tek olmaya oynamış biriydim.
Doğduğumda babam annemin yanında değilmiş, şehir dışındaymış. Doğumdan bir hafta sonra hastaneye kaldırılmışım. Bana doktorlar bakmış, annem ise rahim ağzı kanseri ile mücadele ediyormuş. Sonra daha iyi bir hale gelmiş, iki hafta sonra ben hastaneden çıkmışım ve babam bizi tatile götürme planı yapmış. Ona göre bu tatil hastalığı nüksetmiş ve ardından daha iyi olmuş annemle, hastaneden iki hafta sonra hayatta kalarak çıkmış yeni bebeği için mükemmel olacakmış.
