Se-hun'dan...
Jeon mu? Artık öyle biri yok benim için tek odak noktam bundan sonra Kim olacak onun benden nefret ettiğini biliyorum...benden kurtulmak istediğini.. biliyorum.
Kim, sevgilim kendimi affettireceğim sana ve mutlu olacağız.
Kim'de
Odadan dışarı çıkmıyorum tek yapmak istediğim bu adaletsiz ve kötülükle dolu dünyadan bir an önce kurtulmak bana hayatı yaşama sevincini sormayın ne sevincim ne amacım ne de bir hayalim kalmadı. Olacağını da sanmıyorum şu andan itibaren.
Yemekler odama geliyor fakat ben yemeden geri gidiyor yiyemiyorum.
Yataktan çıkmıyorum neredeyse.
....
Bir anda odamın kapısı açıldı. İçeri Se-hun girdi yüzüne bakmıyordum. Belki kendince haklıydı ama bana göre haklı olamazdı. Hatta hiç hakkı yoktu.
Yatağın ucuna oturdu derin bir nefes verdi ve konuşmaya başladı.
Se-hun~ Kim..bir şeyler yemelisin artık.
Cevap vermedim.
Se-hun~ Benden nefret etme Kim buna dayanamam. Belki senin yaşam sevincin veya amacın yok ama benim var.
Cevap vermedim.
Bana baktığını hissediyordum. O anda içeri biri girdi hizmetçi olmalıydı masaya bir tepsi konulduğunu anladım. Ve sonrasında hizmetçi geri çıktı kapı kapandı.
Se-hun~ Sana ben yedirmek istiyorum. Yoksa yemiyorsun.
Kim~ Yemeyeceğim.
Se-hun~ seçenek sunmadım.
Kim~ Seçenek sunmak zorunda değilsin yemiyorum.
Se-hun~ Kim...
Cevap vermedim ve arkamı tamamen ona döndüm.
Se-hun~ Böyle yapma lütfen canım yanıyor. Peki ben yedirmem ama bunu yemelisin arkandan ağlar yoksa lütfen ye.
Yataktan kalkıp kapıya doğru ilerledi kapıyı açıp konuştu.
Se-hun~ Benim yaşama sebebim sensin.
Ve ben seni böyle gördükçe üzülüyorum..
*
Yaşama sebebim sensin* Ben onun yaşama sebebi nasıl olabilirim ki.
Kafam iyice karışıkken odadan çıktı.
Yemeği alıp yemeye başladım. Çünkü gerçekten açtım. Bana söyledikleri zihnimde yankılanıyordu sürekli ama her kelimesinde Jeon'a yaptığı aklıma geliyor ve üzülüyordum.
"Affedilmeli mi Se-hun gibi biri"
Akşama doğru odamdan çıkmaya karar verdim. Merdivenlerden aşağı indim ve Se-hun ile karşılaştım.
Bana bakıp güldü.
Se-hun~ Sonunda yanıma geldin.
Kim~ Senin için gelmedim.
Se-hun~ Olsun bu da bir gelişme.
Çok umudu vardı. Fazla umudu vardı. Olmayacağını bile bile ilerliyordu. Bu yanlıştı ama o yanlışı göremiyordu.
Biraz zaman geçirdikten sonra tekrar merdivenlere yöneldim odama çıkmak için.
Se-hun~ Akşam evde olmayacağım ve sende benimle gel istiyorum.
Kim~ Nereye gidiyorsun?
Se-hun~ Güzel bir yere lütfen en azından bunu kabul et.
Kim~ Peki.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
CAPTİVE HEART/ Taekook/kurgu/
Fanfiction~Hava kararmış bütün şehir karanlığa ve sessizliğe bürünmüştü. 2 kişi hariç... Köprünün başında kendini suya atmaya hazırlanan Kim vardı ne de olsa seveni sevdiği yoktu geleceği yoktu hayali yoktu yaşam amacı yoktu tek kurtuluşun ölüm olduğunu koymu...
