"Merhaba." Sesinde yeni tanıştığı bir insana gösterdiği nezaket vardı.
Demek böyle yapacaktı. Beni tanımazdan gelecek herkesin önünde canımı yakmak isteyecekti.
Elimi sıcak avucuna bıraktım.
"Merhaba." Dedim net bir sesle. Onu eğer tanımasaydım bak...
"Hemen haberlere bak!" Helin'in nadir heyecanlanan biri olduğunu bildiğim için panikledim. Yataktan nasıl çıktığımı bile bilmezken telefonu kulağımdan çekip kumandaya adeta sarıldım.
Bir yandan gözlerimi ovuştururken bir yandan spor kanalını arıyordum. Buldum da. İlk başta ne gördüğümü idrak edemedim.
Yeni uyandığım için yanlış gördüğümü sandım.
"Yok artık." Ağzımın içinde mırıldandım. Helin telefonun diğer ucundan sakinleşmem ile alakalı şeyler söylerken ben kocaman gözlerle ekrana bakmaya devam ettim.
"Neden haberimiz olmadı?" Dedim en sonunda.
"Bilmiyorum. Çoğu transferden son anda haberimiz oluyor zaten. Koç sizin özel durumunuzu bilmediği için haber verme gereği duymadı sanırım." Boştaki elimle dağılmış saçlarımı çekiştirdim.
"Olmaz, Helin." Dedim çaresizlikle.
"Biliyorum, güzelim." Elinden bir şey gelmediği için üzgün bir sesle teselli etmeye çalıştı. "Ama sende biliyorsun. Buna alışmalısın. Hem ortak antrenmanımız yalnızca iki gün."
"Bu çok fazla! Onu altı aydır görmedim."
Ekrandaki yüzüne bir kez daha baktım. Hırslı gözler ve kazanma azmi ile yanıp tutuştuğu için gülümsemek gibi bir çaba sarf etmeyen yakışıklı yüzü...
Atlas Çetinkor günlerdir görmemek için çeşitli şeyler yaptığım, o özlediğim güzel suratını bana gösteriyordu.
Kalbim sıkışıyor gibi hissederken bir yandan da başım ağrımaya başlamıştı.
"Ne zaman gelecekmiş?" Sertçe yutkundum. Spikere bir türlü odaklanamadığım için Helin'e sormak daha mantıklı gelmişti.
"Haftaya pazartesi kulüp yemeği olacak. Formasını orada giyecekmiş."
"Bizde davetliyiz?"
"Bizde davetliyiz..." Beni güçlükle onayladı.
"Ama nasıl olacak? Ya bir şey söylerse?"
"Siz bu dünya üzerinde ayrılan ilk çift değilsin Zehre." Sesi azarlar gibi bir tonda çıkmıştı.
Şuan küçük bir çocuk gibi oturup itiraz etmeye, saatlerce mızırdanmaya ihtiyacım vardı. Ama Helin gibi olgun bir kadına bunu yapamayacağımın farkındaydım.
Sonra konuşmak istediğimle ilgili bir şeyler geveleyip telefonu kulağımdan çektim.
Neden yapmıştı ki bunu? Benim bu takımda oynadığımı bile bile neden buraya transfer olmuştu?
Kalbim artık endişelenmeme sebep olacak kadar sertçe bir kez daha attı. Onunla karşı karşıya gelemezdim. Onunla konuşmamak için ne taklalar atmıştım ben. Biraz olsun onu unutmaya başladığımda böyle mi çıkacaktı karşıma?
Böyle mi alacaktı kendince intikamını?
Televizyonu kapattım.
Kalbim delicesine ağrırken antrenmana çok uzun saatler kalmadığı için direkt duşa ilerledim.
Atlas Çetinkor. Yine yapmıştı yapacağını. Burada olduğumu bile bile buraya geliyordu. Ve haber vermemesinden anlaşıldığı kadarıyla kalbimi kırıp kırmamayı pek umursamıyordu.
Aynı aylar önce benim yaptığım gibi...
Zor olacaktı. Hiçbir zaman kolay olmamıştı. Kolay olsaydı zaten şuanda onu unutmak için çabalıyor olmazdım. En az onun kadar çabuk unutup onun gibi onu umursamadan bir şeyler yapabilirdim.
İçimin titreyeceğini bile bile soğuk duşa girdim.
Bir şeyler hiç ama hiç iyi değildi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
