Sırlarla Kaplı Bir Hayat...

10. İsimsiz

Hayat hep yüzünüze gülmez.

Ama bazen bir anda işler değişir ve hayatının en güzel anını yaşarsın.

🌿

Sevinçle Derya ya sarıldım, oğlum yaşıyordu, Hemşire hemen Doktoru çağırmaya gitmişti.

Oğlum ise ifadesiz bir şekilde tavana bakıyordu.

Doktor geldi ve bizi dışarıya çıkarttı.

Doktorun odadan çıkmasını bekliyorduk, herkes tek tek bana sarıldılar sıra Yiğite gelmişti, kollarını iki yana açtı koşarak sarıldım, Yiğitte çok farklı bir hisler hissediyordum.

Öyle biraz kaldıktan sonra geri çekildim ve doktor odadan çıktı hepimiz doktorun başına toplandık " şuan birşey diyemem ama amaliyat olması lazım, ve yarın taburcu olabilir,ama saçları dökülecek yakında çocuğunuza bunu alıştırmanız lazım" dedi hiç birşey diyemedim sadece kafamı salladım.

Saçları dökülse hiç bir ifadesi olmazdı emindim,"peki ne zaman taburcu olucak" dedi Yiğit, bugün taburcu olabilir hastamız kendini iyi hissettiği zaman, ve bu hastalığın belirtileri olucak burun kanaması, halsizlik gibi benzerler" dedi ve gitti.

Bende Göz yaşlarımı sildim ve kapıyı açıp girdim, oğlum ise sadece tavana bakıyordu yüzünde mimik oynamıyordu, yatağının yanına ilerledim, yüzünu bana çevirdi "sen kimsin" dedi, hiç birşey diyemedim ne diyebilirdim ki.

Göz yaşımı eliyle sildi "neden ağlıyorsun" dedi gene hiç birşey diyememiştim annenin ben senin dersem benden nefret ederdi, onu o adama bıraktığımı sanardı "merhaba " diyebildim sadece "merhaba efendim"dedi, gülümsedim abla demişti, doğru tabi neden anne desinli annesi olduğumu bilmiyordu.

Etrafına bakındı "onlar nerde" dedi, yutkundum ailemden bahsediyordu "onlar artık yok benimlesin ve ben sana çok iyi bakacağım onlar sana artık zarar veremicek" dedim. Gülümsedi Bende gülümsedim "ama ben seni tanımıyorum ya sende onlar gibiysen ben sana nasıl güvenicem " hiç birşey diyemedim ama bunun zamanı gelmişti "ben senin annenim" dedim gülümsemesi soldu "benim annem yok" dedi, gözümden yaşlar süzülüyordu, Almira "merhaba" dedi. Hepimiz Almiraya baktik Oğlum "merhaba" dedi, Almira yanıma oturdu ve "benim adım Almira, senin adın ney" dedi. Oğlum sadece öyle durdu "benim adım yokmuş isimsizmişim ben" dedi koşarak lavaboya gittim.

Kapıyı açıp lavaboya girdim ve kapıyı geri kapattım, ardından duvara çömeldim, ayaklarımı kendime çektim ve kafamı gömüp ağlamaya başladım.

O sırada kapı açıldı kafamı kaldırıp baktığımda ise Yiğit gelmişti içeriye girdi ve kapıyı geri kapattı yanıma gelip o da oturdu, ve beni kendine çekti bende hiç birşey demeden ağladım sadece.

Biraz öyle durduktan sonra Yiğit beni kaldırdı ve musluğun oraya getirip yüzümü yıkadı, enim yürüyecek halim yoktu artık, Yiğit belimden tuttu ve öyle lavabodan çıktık.

Almirayla, Oğlum konuşuyorlardı Almira çok mutlu gözüküyordu.

Yiğit beni koltuğa otturturdu.