ÖLÜMLE YAŞAM ARASINDA

SONSUZ KABUSLAR

...

Yalnız hissediyordum.Oldukça yalnız.Sanki yıllar önce kimsesi olmayan o çocuk ruhumu tekrardan tırmalamaya devam ediyordu.Benden hiç kopmamak için ruhumun kırıntılarına kadar işliyordu.Unutturmuyordu kendini.Hoş unutmak isteyen de yoktu.Eğer yaşadıklarımı unutsaydım şuan hayatta olmayacağımın garantisini verebilirdim.Ne kadar nefret etsem de inkar etsem de beni ben yapan şeyin geçmişim olduğu gerçeğiyle çoktan yüzleşmiştim.

Gözümden bir yaş süzüldü.Huzursuzca yerimde kıpırdandım.Hızlıca beni omuzumdan tutan eli hissettim.Hafifçe sarstı.Kulaklarım sese doğru ilişti.

"Nil,uyan geldik."dedi.

Gözlerimi son kez sıkıca yumarak gözlerimi araladım.Etrafa bakındım.Arabadaydım.
Doğru ya balodan dönüyorduk.

Herşey rüyaydı.
Kabustu.
Olamazdı!
O kadar olamazdı!

Başımı iki yana salladım,"Olamaz imkanı yok.Gerçekti!Ceset gerçekti!"diye haykırdım.

Uraz tedirginlikle kaşlarını çattı."Nil ne diyorsun?"

"Ceset..Ceset diyorum Uraz.Gördüm,salondaydım.Tavana asılmıştı!"

Ellerimi hiddetle kriz geçirircesine saçlarıma geçirdim.Derin derin nefes almaya başladım.Ellerim titriyordu.Durduramıyordum.Uraz usulca ellerini saçlarımın arasındaki ellerime uzattı.Ellerimi kendi elleriyle birleştirdi.

"Nil..Sakinleştirici almak ister misin?"dedi.

Başımı yavaşça reddetmek için sağa sola salladım.Nefeslerim yavaşladı.Kalbim eski ritmine kavuştu.İçimdeki o zelzele yavaşça duruldu.Tekrardan gözlerimi açıp kapattım.

"Gerçek gibiydi.."dedim fısıldarken.

Ellerimi okşadı ve yavaşça gülümsedi,"Kabuslar hep öyledir.."

Başıma ağrılar girerken,"Ben bu kabustan uyanmak istiyorum artık."dedim.

"Bazen sonsuza kadar o kabusun içinde kalmamak için akışına bırakmak gerekir."dedi.Nefesini dışarı verdi ve,"Ben inanıyorum.Sen bu kabusu en güzel rüyaya çevireceksin."

Ellerimi onunkilerden sakince ayırdım cama doğru dönerek,"Imm..Benim artık gitmem gerek hoşçakal."dedim ve arabanın kapısını araladım.Çantamı alarak arabadan ayrıldım.Kapıyı hızla kapattım ve apartmanın merdivenlerine koşar adımlarla ilerledim.

Binaya nihayetinde ulaştığımda oranın kapısını da aynı şekilde araladım ve girerek hızla kapattım.Ben içeri girdikten sonra az önce ayrıldığım araba henüz gittiğinden emin değildim.

Fakat başımın döndüğünden emindim.

Topuklularımın sesi asansöre götüren koridorda yankı yaparken yürümeye devam ettim.Olanların etkisinden hala çıkamamıştım.

Asansöre ulaştım.Kapıyı kendime bir an önce yatağıma kavuşmak için acele acele çektim.Adımladım ve katıma bastım.Asansörün yukarı çıkmaya başlaması gerekirdi.

Biraz bekledikten sonra çıkmayı düşündüm.Kapıyı tam itecekken bir adam kapıyı çoktan açarak içeri girdi.Bu adam kim miydi?
Ozan.
Ozan Çakıcı.

Asansöre kendini zorla atan adam ayakta durmakta zorlanıyordu.Kendisinden müthiş bir alkol kokusu geliyordu.

Kaşlarımı çattım,"Ozan iyi misin?"