Aduantas

Rozdział XXIV

— Mówiłem, że przetrząsanie tych lokali przyniesie tylko więcej szkód. Rozwścieczenie rebeliantów nigdy nie jest dobrą opcją — odezwał się chłodno Moss. — Lordzie Campion, wiadomo już dokładnie, ile pieniędzy straciła Korona?

Przedstawiciel handlu i gospodarki pokręcił głową. Palcami ozdobionymi pierścieniami pogładził się po gęstej brodzie i spojrzał z powagą na siedzącego naprzeciwko Kaspara.

— Wciąż liczymy, ale sądzę, że Korona poradzi sobie z uregulowaniem tych strat bez większego problemu... — Powiódł wzrokiem po Allardzie, Amaryllis i zatrzymał się na Kestrel. — Zwłaszcza jeśli pomogą nam w tym nasi sojusznicy.

Allard nieco się spiął, ale postarał się o jak najmniejszą reakcję, wzorując się na Amaryllis, która pozostała w bezruchu. Zauważył jednak, że Kestrel — do tej pory spokojnie siedząca ze skrzyżowanymi ramionami — mocno zacisnęła dłonie, wbijając paznokcie w skórę.

Znowu chcieli się nimi wysługiwać.

Allard słabo pamiętał czasy niewolniczej pracy Obdarowanych, był wtedy jeszcze dzieckiem, które starali się chronić rodzice, ale wiedział, że jego towarzyszki znały taką pracę z własnego doświadczenia. Kestrel prawie od zawsze towarzyszyła wojsku, a Amaryllis pomogła postawić niejeden budynek.

— Och, tak! — Moss energicznie pokiwał głową i rozciągnął usta w podłym uśmieszku. — Wspaniały pomysł, lordzie!

— Interesujący, to trzeba przyznać — wtrąciła się nagle Neva.

Wszystkie spojrzenia zwróciły się na Kapłankę, która zdawała się to zupełnie ignorować i kontynuowała rzeczowo:

— Pokazać społeczeństwu, że przedstawiciele sojuszniczego kraju własnoręcznie pomagają odbudowywać zniszczenia... — Nieznacznie uniosła kąciki ust. — Jest spora szansa, że ociepli to wizerunek Obdarowanych wśród Asmariańczyków.

Allard wpatrzył się w Nevę i nie mógł odeprzeć wrażenia, że kogoś mu przypominała. Chociaż wszystkich Vaerael cechowały jasne, długie włosy i błękitne oczy, to lodowy odcień tęczówek Nevy wydawał mu się zbyt znajomy. Podobnie jej subtelny, niejednoznaczny uśmiech. Chłopak był pewien, że znał kogoś, kto uśmiechał się identycznie — z jednej strony nieco nieśmiało i łagodnie, a z drugiej podstępnie.

W momencie, w którym Sellik i Moss skinęli, Kestrel zmarszczyła brwi.

— Ociepli... — prychnęła i spiorunowała wzrokiem najpierw Nevę, a potem Mossa. — Przedstawiciele starającego się o autonomię kraju brudzą sobie ręce odbudowywaniem portowego miasta królestwa, które ma nad nimi kontrolę. Jacy oni uczynni... — Zazgrzytała zębami i przejechała palcem po pierścieniu. — Albo posłuszni i zniewoleni.

— Zapewniam, że nie ubrudzi sobie Mistrzyni rąk. — Moss posłał jej złośliwy uśmiech. — Nie widzę przeszkód, aby korzystała Mistrzyni ze swoich zdolności z trochę większej odległości. To możliwe, prawda?

Kestrel aż zatrzęsła się ze złości. Groźnie ściągnęła brwi, a z oczu strzelała piorunami.

— Tak, nie musiałabym cię nawet dotknąć, żebyś poczuł mój Ogień, panie — syknęła, uśmiechając się szyderczo. — Może mała prezentacja, zanim zostanę zatrudniona do odbudowy Erith?

Tym razem to Cantrell zmarszczył wściekle brwi. Pochylił się nad stołem i popatrzył prosto w oczy Kestrel.

— Przecież to jasne, że właśnie tego chciałaś, Piekielnico! — zawołał. — To ty zaproponowałaś wyłapywanie tych demonów, to ty pragnęłaś wywołać chaos w Asmarii! Doskonale znasz te wytwory piekła, bo sama nim jesteś! Od początku byłaś po ich stronie! To wszystko to po prostu twoje chęci, aby obalić króla!