He doesn't know

Kabanata 1

IRENE'S POV:

"Anak, stop crying na po.. We're about to go na oh, dali na halika kana kay Mimi.." I told to my daughter.

Kanina pa sya iyak nang iyak at ayaw mag-pasuot ng sapatos. I know my daughter so well, ayaw na ayaw nyang lumalabas ng bahay kaya ganyan sya ngayon, ayaw mag-paawat.

My daughter is 6 year's old. It's been 6 year's since- nevermind.

Sa ayaw at sa gusto ng anak ko ay sinuot ko na sa kanya ang sapatos at agad syang kinarga palabas ng bahay. Ni-lock ko muna ang buong bahay at saka agad na pinasok sa sasakyan ang anak ko at inayos ang upo nya sa kid's chair.

"I d-don't want t-to go out, Mimi..." Sambit nya at nag-pout.

"We have no choice, baby. We have to go to the Philippines, aren't you excited? You'll see Mama Meldy already!" I tried to be excited for her... But the truth is this is so alarming for me. Hindi pa 'ko handa.

"I w-want to e-eat k-kamalay there p-po." Sambit nya.

Minsang nag-padala si Mommy ng kalamay dito kasama ng iba kong mga gamit sa Pilipinas kaya nang ipatikim ko sa anak ko 'yon ay hindi nya na nakalimutan. Gabi gabi nya pang hinahanap sa'kin.

"Yes! We'll eat a lot of Kalamay there. So stop crying para pretty ikaw. Opo?" I talked to her.

"Opo.." She said and nodded.

My daughter Maria Victoria Imelda Marcos grew up here in Vancouver Canada. Dito ko piniling itago ang anak ko at ilayo sa lahat nang alam kong makakasakit sa kanya pagdating ng araw.

But now, I have no choice. Si Manang Imee na ang nag-salita at hindi ko pwedeng suwayin ang hiling nya dahil nangako kami ni Bonget kay Dad na susunod kami sa kahit anong sabihin ni Manang na makakabuti sa amin. At ito na 'yon. Hindi ko alam kung saan ako dadalhin ng sitwasyong ito pero andito na 'ko. Bahala na.

Nag-drive na 'ko ng ni-rent kong kotse. Pagdating naman sa Airport ay may kukuha na nito kaya walang problema. I have my car pero hindi ko pwedeng ipark 'yon nang napaka-tagal sa Airport dahil alam kong matatagalan pa ang balik namin ng anak ko rito.

Mabilis lang ang naging byahe namin ni Mavi. Mavi is may daugthers nickname. Ako lang rin naman ang nag-pangalan sa kanya nang ipanganak ko sya dito rin sa Canada. Tatlo ang pangalannya at ang tatlo na 'yon ay minana nya lahat. Hindi ko na dinagdagan pa dahil baka malito na sya sa sobrang haba.

Biglang nag-ring ang phone ko kaya tinignan ko sa salamin na nasa harap ko si Mavi. She smiled and answered the call.

"Tito?" She asked first. Tumawa pa sya saglit at iniabot sa'kin ang phone. Napaka-talino talaga nitong anak ko.

Alam ko nang si Bonget agad 'yon dahil isa lang naman ang Tito ng anak ko.

"Hello?" Pag-sagot ko.

"Oh? Parang pagod na pagod ka naman yata agad? Paalis palang kayo, diba?" Tanong nito dahil totoo namang pagod na ang boses ko.

"Eh pa'no, itong pamangkin mo ayaw mag-sapatos kanina at sige pa ang pahabol habang binibihisan ko!" Pag-kwento ko at agad ko ring narinig ang tawanan nila ni Mommy at Manang Imee.

Pakiramdam ko ay magka-kasama sila ngayon sa bahay ni Manang. Doon na rin kasi nakatira si Mommy since hindi nya naman na kailangan bumukod pa.

"Tama lang 'yan na dalhin mo 'yang bata dito para dito sya mangulit!" Sambit ni Mommy.

Bukas ang kauna-unahang pagkikuta nila ng anak ko. Lahat sila ay bukas nila unang makikita ang anak ko. Nako, napaka-kulit pa naman nito! Nakaka-usap lang nila si Mavi sa telepono. Minsan ay hindi pa sasagot nang matino. Minsan ang sagot pa "are you 911?"