He doesn't know

Kabanata 10

IRENE'S POV:

It's been a week since the accident. Nandito pa rin kami sa ospital. Tuwing gabi lang ako umuuwi sa bahay dahil sa gabi naman tulog si Manang. It's almost a week and still, Mommy ang pagkaka-kilala sa'kin ni Manang. It's hard for her to recognize people. Sabi ng Doktor, it may took a month and it's fine. I'm willing to wait and take care of her.

Hindi pa ulit nakakabisita rito si Bonget dahil sila ni Liza ang nag-aalaga sa mga bata. Si Greggy ay inuwi na ang mga anak namin sa Makati. God, I miss my fam!

"Mommy?" Agad akong nag-angat ng ulo. Nakayuko lang kasi ako sa tabi ni Manang habang nakaupo sa mababang upuan. Gusto ko kasi na katabi ko lang sya para makapag-response agad ako kung may kailangan sya. Ayaw kong ipaalaga si Manang sa iba dahil baka hindi nila matyagaan. Maarte pa naman sya.

"I'm Irene, Manang, I'm your younger sister.. How are you?" Mahina kong tugon. Advice kasi ng doktor na palagi ko dapat syang icorrect sa mga mali nyang sinasambit dahil makakatulong ito sa kanya para mas mapabilis ang pagbalik ng memory nya.

"H-huh? You're not m-my Mom? But you look like my Mom. Where's my Mom?"

"Yes, I'm not your Mom. Our Mom is in your house with your sons." Sagot ko.

"I h-have a sons?" She's confused.

"You have three sons... They are waiting for your recovery.." Sambit ko.

"Really? Y-your not m-my Mommy? But I w-want you to be m-my Mommy.. you're so kind.. you always t-taking care of m-me." My heart melts when she said that. I just realized that it's been a long time since someone took care of her.

"Of course! I'm your sister eh. We will take care of each other 'till our last last breath!" Said and kissed her hand.

"So w-what should I c-call you?" Tanong nya.

"I'm Irene, Manang.."

"Ew! Disgusting name!" She said that makes my eyes wided.

"Excuse me?!" Pagkukunwari kong naoffend ako.

"Oh? What? I just said the truth. Much better if I call you Yaya." Agad akong napasimangot at inirapan sya kaya natawa naman sya. Pinati-tripan nya ba 'ko?!

"Kidding! We're sisters, right?! So I can tease you!" Inirapan ko lang sya ulit at saka naglakad papuntang ref para mag-hanap ng makakain nya. Puro sabaw palang naman ng gulay ang pwede nyang kainin at saka prutas.

"Aren't you getting tired of taking care of me?" Sambit nya habang pinapanood akong naghahanda ng pagkain nya.

Ilang araw na rin kasi na ako ang nagpupunas ng katawan nya, nagbibihis, nagpapalit ng diaper since hindi nya pa kayang tumayo at ako rin ang nagpapakain sa kanya.

"Why would I? Edi nalagot ako sa Daddy.." Sagot ko.

Natatandaan ko pa ang huling sinabi ng Daddy sa akin. Kapag napagod ang una at pangalawa, panigurado raw na ako ang malakas sa mga pagkakataon na 'yon. Well, tama sya. Anim na taon akong hinanda ng Diyos para sa ganitong pagsubok kaya nagpapa-salamat pa rin ako dahil nandito ako nang madisgrasya ang ate dahil alam kong kakailanganin nya 'ko.

Nang matapos akong mag-luto ay tumawag si Mommy pero agad rin muna akong nagpaalam dahil pakakainin ko muna si Manang habang mainit pa yung sabaw.

"Kain kana rin. Hindi ka naman mahahawa sa'kin diba?" Sambit ni Manang.

"Ayoko, walang lasa pagkain mo."

"Arte mo! Ikaw ba yung nang-iwan ng asawa?" Nanlaki naman ang mata ko sa sinabi nya. Unti-unti na syang nakaka-alala at sa dinamirami ay iyon pa ang naalala nyang itanong. "Alam mo, buti ikaw hinahabol ka pa. Ako kasi pinalitan agad eh." She added and had a fake laugh.