İddia

12. siz kimsiniz?

Okul çıkışı

Okuldan çıkmıştık.

"Bebeğim benim yolum buradan ama istersen seni bırakabilirim eve kadar"

"Gerek yok ben kendim gidebilirim"

"Emin misin? "

"Savaş ben bebek değilim! "

"Peki, sakin ol. Görüşürüz dikkatli ol"

Dedi ve gülerek gitti. Bende sağıma döndüm ve annemin evine ilerledim. Annemden almam gereken bazı eşyalarım vardı.
Evin sokağına girdiğimde gözlerim kocaman açıldı. Babam denen pislik, annemin saçından tutuyordu.

"Nida nerede dedim sana! "

"Bilmiyorum, bilmiyorum! Yemin ederim bilmiyorum"

Oraya doğru bir adım attım sonra durdum. Belki Savaşı çağırmalıydım, ama işler daha da karışırdı. Babama polisler bile bir şey yapamazdı. Annemi onun elinden almam lazımdı.

Bir anda babam annemi yere fırlattı ve cebinden silah çıkarıp anneme doğrulttu.

"Söylemezsen seni vuracağım! "

"BİLMİYORUM! "

Oysa benim evimi biliyordu. Kaşlarımı çattım ve bağırdım.

"BURADAYIM! "

Babam silahı cebine koyup bana döndü.

"SEN AKILLANMADIN MI HALA! "

Dedim gelen cesaretle.

"Seni almadan akıllanmayacağım! "

"SENİN AKILLANMAN İÇİN ÖLMEN GEREKİYOR! "

Kaşlarını çatıp bir kaç adım bana yaklaştı. Bende geriye gittim.

"Gelmezsen anneni öldürürüm! "

Annem ağlıyordu.

"KIZIM KAÇ! "

Babam anneme silah doğrulttu. Önce anneme baktım, sonra babama. Babam tetiği çekmişti. Hızlıca yanına koştum ve silahı tuttum. İkimizden biri vurulacaktı.

"Uzak dur vurulacağız! "

Dedi babam

"ARTIK ÖL! YETER! SENDEN KURTULMAK İSTİYORUM! NEDEN ANLAMIYOR-"

Bir anda bir ses duyuldu. Bu.. Silah sesiydi. Babamın vurulmuş olmasını isterdim. Ben vurulmuştum. Annemin çığlıklarını duyuyordum. Bir kaç saniye gözlerim açık ayakta durdum, sonra yere yığıldım, tam annemin üstüne.

"KIZIM YALVARIYORUM İYİ OLDUĞUNU SÖYLE"

"Anne, bunu söyleyeceğim aklıma gelmezdi. Seni.. Seviyorum.. "

Gözlerim kapanacağı sırada tekrar bir şey oldu. Kafama dev bir kaya parçası gibi bir şey çarptı. Nereden geldiğini bilmiyordum. Büyük ihtimal bir çoğunuz buna gülmüştür ve 'kaya parçası nereden çıktı' demiştir. İnanın bende bilmiyorum.

Savaşın gözünden

Gelen telefonla dünya başıma yıkılmıştı. Nida.. Hastaneye kaldırılmış. Ben ona demiştim seninle geleyim diye. ALLAH BELAMI VERSİN.

Hızla arabaya atladım. Korkudan arabayı zor kullanıyordum. Hastaneye gelir gelmez indim arabadan. Hızla hastaneye girdim. Hemen bir doktor durdurdum.

"Nida.. "

Diyebildim sadece.

"Nida hanım yoğun bakımda, bir üst katta. "

Bir şey demeden asansöre bindim.

"Seni koruyamadım"

Dedim asansör çıkarken. Gözümden bir damla yaş düştü.

Asansörden indiğimde annesini ağlarken gördüm ve yanına gittim.

"NELER OLDU! NE YAPTINIZ NİDAMA!"

"Babası.. Evime geldi. Saçımdan tuttu ve Nidayı sordu. Cevap vermedim. Beni yere atıp silah doğrulttu"

Gözünden bir damla yaş düştü ve duraksadı.

"Sonra Nida geldi. Silahı bana sıkacağı sırada Nida, silahı onun elinden almaya çalıştı. O sırada silah patladı ve Nida vuruldu. Kucağıma düştü. Sonra babası, yani eski eşim. Bana kaya fırlatmaya çalışırken Nidanın kafasına fırlattı. Eski eşim, ağlayarak arabaya bindi ve gitti.."

Duyduklarım karşısında şoka girmiştim. Kadın oturma yerine ağlayarak oturdu.

"LANET OLSUN! ÖLDÜRECEĞİM O ADAMI! "

Arkamı döndüm ve gitmek için merdivenlere yöneldim. O sırada doktor sesi duydum. Nidanın ameliyathanesinden çıkmıştı. Koşarak yanına gittim.

"Nida iyi mi?! "

"Nesi oluyorsunuz? "

"Ne yapacaksınız! "

"Başkalarına bilgi veremiyoruz"

"Erkek arkadaşıyım! "

"Pekala. Nida hanım beklediğimizden daha iyi. Ameliyat çabuk bitti. Herşey harika,"

"ÇOK ŞÜKÜR! "

"Fakat.. "

Kaşlarımı çattım.

"Fakat derken? "

"Hafızasını kaybetti... "

Hızla Doktor'un yakasına yapıştım.

"Ne demek hafızasını kaybetti lan! "

"Oğlum dur"

Dedi Nidanın annesi. Yakasını bıraktım.

"Son 3 yılı hatırlamıyor.. "

"Yani.. Beni hatırlamıyor mu? "

"Orasını bilemem. Hasta odasında. Girebilirsiniz.. "

Hızla Nidanın odasına daldım. Nida anında kaşlarını çattı.

"Nida.. " dedim gülümseyerek.

"Siz kimsiniz?.. "