Hopeless Romantic

12

ဒိုယောင်းအိမ်ကိုအတော်လေးနောက်ကျမှပြန်လာခဲ့သည်။
အမှန်ဆို သူပြန်တောင်ပြန်မလာချင်ပေမယ့် မွန်းထယ်အီက အိမ်ရှေ့အထိအရောက်လာပို့သွားတာမို့ မဖြစ်မနေပြန်ရောက်လာရခြင်း။
တစ်အိမ်လုံးတိတ်ဆိတ်နေမှ စိတ်အေးသက်သာစွာအိမ်ထဲဝင်နိုင်တော့သည်။
ရန်သူ‌တွေလမ်းကျဉ်းထဲမှာ‌တွေ့တယ် ဆိုတဲ့စကားက ဒိုယောင်းဆီမှာ လက်‌တွေ့ဖြစ်လာလေပြီ။
လှေကားထိပ်အရောက်မှာ အီထယ်ယုံးနဲ့တည့်တည့်တိုးလေခြင်း။
ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဗျာများနေတုန်း ယောင်းဟိုကအခန်းထဲကထွက်လာလို့သာတော်တော့သည်။

“ ဒိုအီနောက်ကျတာပဲ။ ညစာစားပြီးပြီလား။ ”

“ အင်း ဂျူတီလဲခါနီးမှအရေးပေါ်လူနာရောက်လာလို့ 
ညစာကဆေးရုံကန်တင်းမှာပဲစားလာလိုက်တယ်
ဒါဆိုငါနားတော့မယ်နော် နည်းနည်းပင်ပန်းနေလို့ ”

“ အင်း ရေကိုအကြာကြီးချိုးမနေနဲ့ဦး ”

ဒိုယောင်းအခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ပုံလျက်သားလေးထိုင်ချလိုက်မိသည်။
ထယ်ယုံးရှေ့မှာ အသံတွေမတုန်အောင် ဘယ်လောက်တောင်ထိန်းချုပ်ခဲ့ရလဲဆိုတာ သူကိုယ်တိုင်သာသိသည်။
စိတ်ကုန်စရာကောင်းလောက်အောင်
ပါးပြင်ပေါ်ကို ပူ‌နွေး‌နွေးအရည်‌တွေစီးကျလာတော့ လက်ခုံနဲ့ခပ်ကြမ်းကြမ်းသုတ်ပစ်မိသည်။
နှစ်‌တွေကြာတာတောင် သူကထယ်ယုံးနဲ့ပတ်သက်ရင် မျက်ရည်လွယ်တဲ့သူဖြစ်နေဆဲပင်။

အခန်းထဲဝင်သွားတဲ့ ဒိုယောင်းရဲ့ပုံရိပ်လေးကို ထယ်ယုံးတမေ့တမောလိုက်ကြည့်နေမိသည်။
သူ့ကိုမြင်ပြီး အံ့ဩသွားတာကို မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေက သက်သေပြပေမယ့် အဖတ်လုပ်ပြီးစကားပြောမသွားတာကြောင့် စိတ်မကောင်းဖြစ်ရပေမယ့် သူ့မှာစိတ်မကောင်းဖြစ်ခွင့်လေးတောင်ရှိမနေပါ။

“ အရမ်းဝမ်းနည်းမနေပါနဲ့ မတွေ့တာကြာလို့စိမ်းသွားတာပါ
ငါနဲ့ပြန်တွေ့တုန်းကလဲအဲ့အတိုင်းပဲ တစ်လမ်းလုံးငါကချည်းပဲစကားတွေလိုက်ပြောရတာ ”

ယောင်းဟိုကတမင်နှစ်သိမ့်ပေးနေမှန်းသိတာမို့ လျော့ရဲရဲအပြုံးတစ်ပွင့်သာ ပြန်ပြုံးပြလိုက်နိုင်သည်။