'Juspace★×☆'

★¹

Jisung's pov

"Ah hadi ama nerede bu numara" diye söylenmiştim evde kısa süreliğine tek olma şansım vardı ve şuan annemin numarasını arıyorum onunla konuşmak istiyorum çünkü beni bırakıp gittiğine kalbim inanmak istemiyor

Bu arada size kendimi tanıtayım , ben Jisung , Han Jisung.14 yaşındayım sadece ama 40 yaşındaymış gibi hissediyorum hayatımın mükemmelliği sağolsun

Annem 7 yaşında babamın söylediğine göre epilepsi olduğum için beni terk edip gitmiş ama ben buna inanmak istemiyorum çünkü hiç gerçekçi değil annem beni her zaman korurdu , kollardı , canımın yanmaması için her şeyi yapardı meleğimdi o benim bırakıp gitmezdi öylece , bu yüzden bugüne kadar hep onunla konuşmak istedim ama asla yapamadım çünkü nerede olduğunu veya nasıl konuşacağımı bilmiyordum

Ama bugün üvey annemin - pek iyi biri değil ama - doğum günü hediyesi olarak aldığı telefon ile aklıma bir fikir geldi , belki telefon numarası babamın insanların numaralarını yazdığı defterde vardır diye yarım saattir numarayı arıyorum

O kadar umutluyum ki çıkacağından eğer çıkmazsa gerçekten oturup ağlarım hemde annemin gittiği günden daha fazla çünkü bu sefer cidden sonsuza kadar gitmiş olur ve ben bunu kabullenmek istemiyorum

"Hadi ya ne olur çık artık yalvarırım" diyerek sanki defter beni duyuyormuş gibi ona yalvarıyor aynı anda da dikkatlice bakarak sayfaları çeviriyordum sayfa sayısı azaldıkça gözlerim doluyordu burada olmalıydı burada olmak zorundaydı

Son beş sayfa kalmıştı artık ister istemez gözümden gelmişti bir iki yaş belki de boş umutlar içindeydim ama hayır kalbim durma diyordu son sayfaya kadar bak diyordu bende çevirmeye devam ettim ama bitti...bitti sayfalar , annemin numarası yoktu defteri kapattım ve alışkanlıktan elim ile ağzımı kapatıp ağlamaya başladım son umudum da elimden çekilip gitmişti

Biraz ağladıktan sonra gözyaşlarımı hemen sildim ve defteri yeninden elime alıp yine baktım yoktu işte çıkmayacaktı ama inat ediyordum çok aptaldım

"ÇIK ARTIK ŞURADAN!" diye bağırdım sanki karşımda insan varmışçasına deftere ve biliyorum çok hızlı duygu değişinleri yaşıyorum sebebi hastalığım olabilir belki bilmiyorum

Yine çıkmayınca ani sinirle defteri fırlattım ve küfür etmeye başladım ama beni susturan şey defterin içinden fırlayan küçük kağıttı , katlanmış küçük bir kağıt vardı . Defteri attığım yere doğru emekleyerek gittim sonrasında o kağıdı alıp açtım mutluluktan gözlerim parlıyordu göz yaşlarım gitmişti sanki bir anda , buradaydı. Kağıdın üst kısmında annemin adı alt kısmında da numarası yazıyordu

Büyük bir hızla ve aceleyle cebimden telefonumu çıkarıp numarayı kaydetmeye çalıştım , daha önce telefonum olmadığı için fazla kullanmayı bilmezdim biraz zor olmuştu kaydetmem hatta o kadar kullanmayı bilmiyordum ki numarayı yanlış kaydettiğimi dahi fark etmemiştim

"sonunda anneme ulaşıcam!"demiştim mutluydum hiç olmadığım kadar hemde , konuşacaktım onunla sonunda. Nereden bilebilirdim ki aslında başkasına mesaj atacağımı günlerce

Defteri babam fark etmesin diye aldığım yere koydum - tabi annemin numarasını da defterin içine tekrar koydum - ve koşa koşa odama daha doğrusu çoğunlukla canım üvey kardeşim Felix'in odası olan benim sadece uyuduğum o odaya gittim

Kimsenin evde olmamasının verdiği rahatlıkla kendimi yatağa attım ve cevap alacağım umuduyla anneme yazmaya başladım , ama ne yazacağımı bilmediğim için saçmalamış olabilirim...

***

--Jisung

Anne benim Jisung beni hatırlıyor musun senin oğlunum ? Yedi yaşındayken gitmiştin hayatımdan babam gittiğini söylemişti beni bıraktığını ama ben inanmıyorum ona sen beni bırakmazsın değil mi ?