Stajyer

on dokuz

Ciğerlerime dolan temiz havayı birçok kez içime çekip rahatlamaya  çalışmıştım.Bir şeyleri belli etmemek için çok uğraşıyor,boğazıma dolanan hıçkırıkları geri gonderiyordum.Birisi görmesin,duymasın diye içimi ne dökebiliyor ne de ağlayabiliyordum.Birisi bulur diye günlük bile yazamıyorum.Birisi bulurda üzülür,ona dert olur diye susuyordum.

Benim için yıllardır çabalayan arkadaşlarım olmasa şimdi ne yapardım bilmiyordum.Onlar benim ailemdi.Ben ailemi yıpratmak istemiyordum.Ailem daha fazla yıpransın istemiyordum.Ben daha fazla üzülmeyeyim diye bu konuyu çok acmasalarda onların da en az benim kadar üzüldüğünü biliyordum.Bu işin bir an önce bitmesini,kurtulmayı istiyordum.Bu hastaneye gelirken bunları düşünmemiştim.Tanrı Aşkına kim düşünür ki böyle bir şey?Bir yanım böyle şeylerin gercek olduğuna inanıyordu bir yanım ise her zaman yalanlıyordu.'Saçmalama Lalisa film mi çekiyoruz?' Film çekmiyorduk.Ben bir dizinin güzel ve tatlı başrolü değildim.Bunlar tamamen gerçek hayattı.Hayaller yaşatır,gerçekler ise öldürürdü.

Benden daha kötü durumda olan milyonlarca kadın veya insan vardı.Kimse bunları haketmemişti.Kimse psikolojilerine büyük darbe vuracak olayları yaşamayı haketmemisti.Ölmeyi veya ağır bir depresyona girmeyi haketmediler.Ölümden kaçarken ölümün kollarıma girmeyi haketmediler.Birileri sırf onları beğendi veya birileri yüzünden onlara kafayı taktı diye takip edilmek istemedi.Hayat çok acımasız bir yerdi.Ben bu acımasız havuzda yüzmeye çalışıyordum.Boğazıma dolanan parmaklar,simsiyah gözler benim kabusumdu.Boynumda varlığını hâlâ hissettiğim eli çekip atamıyor,seslenislerimi kimseye duyuramıyordum.Bu acının içinde hayatta kalmaya devam etmek istiyordum.

Titrek bir nefes sonunda gözlerimin dolduğunu anlamış kimse görmeden silmiştim.Gerçi herkes kamp alanına girmişti.Hava almak için kalmıştım burada.Karşımda gördüğüm beden ile kaşlarımı çatıp yürümeye başladım.Her şeyin sorumlusu o muydu?Belki de sadece bir sorumlu arıyordum.Yine de seni hiç suçlamak istememiştim,Taehyung.

"Iyi misin?" Sorduğu soru ile durup yüzüne bakmıştım.Siyah gözleri-ya da kopkoyu bir kahverengi- yüzümü turlarken cevabını vermiştim.

"Sizi görmeden önce gayet iyiydim"

Söylediklerime karşı gülümsemişti.Herkes üstüne gelirken bir darbeyi de ben vurmustum.Acımasızca elim kalkmıştı içim cayır cayır yanarken.Ne ona kapılmak istiyordum ne de ondan uzaklaşmak.Yalnız olduğumuz an sayısı bir parmagimi geçmezdi.Nerde gördüm bilmiyorum,ne ara kapıldım bilmiyorum.Öyle oluverdi işte.Bir gün bakmışım ki inkar etmeye başlamışım.O zaman dedim ki sen bitmişsin.O benim için doğru kişi değildi.Zaten ufacık hoslantim da karşılıksız kalacaktı...