Stajyer

yirmi

Bayan Hari,erkekleri gönderip arabadan küçük masaları getirmelerini söylemiş,kızlar ise öylece oturup dedikodu yapıyordu.

Jisoo ile Jennie'nin arası tam olarak iyi değildi.O konuşmanın üzerinden yaklaşık bir buçuk saat geçmiş ve ikisi de kızarmış gözlerle geri donmustu.Aralarının iyi olmasını umuyordum.Aslında biraz Seokjin oppa'nın hatalı olduğunu düşünüyordum.Yoongi,durmadan Jisoo'ya büyüksün deyip alttan almasını gerektiğini söylediğini söyledi.Belki geçmişte yasadiklarından dolayı kardeşine böyle diyordu ama ne olursa olsun böyle yapmamalıydı.Ne kadar travması olursa olsun kardeşine böyle davranmamalıydı.Ailenin ihmali Jisoo'yu buralara kadar suruklemisti.Aile her şeydi,gerçekten her şeydi.

Ne kadar acı şeyler yaşamıştı bu genç kız.Hâlâ hayattalardı,bir şekilde dimdik durarak işlerini yapıyorlardı.Onların bu hali gerçekten bana destek oluyordu.Yaşadıklarımı bende atlatabilirdim,onlar kadar büyük bir yaşadım mı bilmiuorum ama sonuç olarak herkes başına gelen olayları farklı degerlendirir.Herkesin yükü kendine ağırdır.

Her an elindeki sandalyeyi Seokjin'in kafasında kıracak gibi olan Yoongi,düşünceli bir şekilde adımlarını atan Seokjin,en arkada hepsinden bağımsız olan Jungkook yanımıza doğru gelirken Bay Kim'in nerede olduğunu merak etmiştim.Onlarla beraber gitmişti ama onlarla beraber dönmüyordu.Arkamı dönüp etrafa bakmaya başlamıştım.
Bay Taemoo mangalın başında dana etlerini pişirirken bir şarkı mırıldanıyordu.Başka kimse yoktu.Hızlıca önüme döndüğüm sırada Bay Kim'i görünce irkilmiştim.

"Biraz uzaklaşır mısınız?"

"Neden?"

"Bay Kim çekilir misiniz?Rica ediyorum"

"Nedenini soruyorum ben de"

Geçip gitmeye çalıştığımda önümü kapatmıştı.Haylaz çocuklara benziyordu.

"Kolay gelsin"

"Bir daha yanıma gelmeyin,lütfen"

"Bunun sebebini merak ediyorum,bu kadar yakın olmam sizi etkiliyor mu?"

"Hah,siz beni mi etkileyeceksiniz?Çok gülerim.Başıma yeteri kadar bela açtınız benden uzak durun"

"Korkudan mı kalbin hızlandı yoksa heyecandan mı?"

"Sinirden,siz beni sinir ediyorsunuz."

"Küçük kız"

Saçlarımı karıştırıp babasının yanına gittiğinde arkasında saskin bir ben bırakmıştı.Bir anda bu kadar yakın davranması imkansız gelirken kalbimin hızlı atması sinirimi bozuyordu.Öyle ki kolumdaki akıllı saati çıkarıp cebime koymuştum.Kalp atışlarımın hızlı hızlı atması veya midemin bulamasından nefret ediyordum.Kelebek denen şey böyle bir şey miydi çok bir fikrim yoktu.Bence açlıktan oluyordu hepsi.