Stajyer

yirmi dokuz

Bayan Kim'in evinde Bayan Kim'i sakinleştirmeye çalışıyorduk.Bu sabah kocası ile kavga etmiş ardından bu olaylar olunca tansiyonu yükselmişti.Roséanne ve Jennie mutfakta yemek yaparken Yoongi de Jungkookla beraber öylece oturuyordu.Annemgili evde yalnız bırakmıstım ve içime hiç sinmiyordu.Babamla kavgalı olmamız onları böyle yalnız bırakacağım anlamına mı geliyordu bilmiyorum ama yaptığım şey hoş degildi.Benim için gelmişlerdi ve ben buradaydım.Kararlarımı çabuk değiştiriyordum.Bu kadar dengesiz olmam beni yıpratıyordu.

Bayan Kim'in tansiyonu normale indiğinde koltukta uzanıp kalmıştı.

"Eve gidelim mi?"

"Bir zahmet.Annengili yalnız bırakıyorsun"

Kısa bir vedalaşmadan sonra Roséanne Jennie'nin ısrarlarına rağmen bizimle gelmişti.Eve geçince yemek yapıp masayı hazırlamıştım.Yeonjun,balkonda yağan yağmuru izleyerek tabletiyle uğraşıyor,Annem çamaşırları toplamış katlamaya çalışıyordu.Roséanne ile konusa konuşa o çamaşırları akşama anca bitirirdi.Babamın nerede olduğu hakkında bir fikrim yoktu.Onu görmemiştim ki cok kırgındım.Böyle davranması başlı başına yanlıştı.Özür dileyecegi vakit gelene kadar konusmayacaktım onunla.

"Yemek hazır"

Kimse ses vermeyince tekrar daha yüksek bir sesle söylemiştim.

"Yemek hazır"

"Zıkkım yiyin yemek hazır diyorum gelsenize"

En sonunda sinirle konuştuğumda yine kimse gelmemişti.Illaki yanlarına gelip çağıracaktım yoksa hayatta kimse masaya gelmezdi.İlk önce balkona çıkıp Yeonjun'u dürtmüstüm.

"Yemek hazır"

"Geliyorum"

Kulaklığını çıkarıp sehpanın üstüne koyup masaya oturmuştu.Annemle Roséanne'yi de çağırmış en sonunda hepimiz masaya oturmuştuk.Zil çalınca kimse kalkmamıştı.

"Sen bakabilir misiniz kızım?"

"Bakıyorum hemen"

Kapıyı açtığımda karşımda babam duruyordu.Elindeki buketi elime verip hızlıca içeri geçmiş ve kapıyı kapatmıştı.Baştan aşağı sırılsıklamdı.Bu yağmurda niye dışarı çıkmıştı ki?

"Özür dilerim kızım.Ağır konuştuğumun farkındayım ama sinirlendiğim zaman kendimi tutamıyorum.Sana asla öyle şeyler demek istemedim.Benim biricik kızımsın,inci tanemsin.Beni affedebilecek misin?"

Özür dilemesini istemiştim ama ne tepki vereceğimi bilemiyordum.Babam bana karşı hiçbir zaman bu kadar ağır konuşmadığı için aramızda bir özür geçmemişti çoğu zaman.Ben gider sarılırdım o gelir sarılırdı ve böyle olay çözülmüş olurdu.Elimdeki çiçeği sıkıca tutup babama sarıldığımda ıslanmış olmasını umursamamıstım.Bu kadar çabuk affetmem garip gelecekti belki ama benim babamdı.Onu seviyordum sadece kızgın ve kırgındım.