Maria: lütfen eve git.
Kerem: Neden? Bana herşeyini anlatabilirsin bunu biliyorsun. Biz sevgiliyiz benden birşey saklama lütfen.
Maria: Kerem öyle değil işte anlatacak ne halim var ne de cesaretim var. Şuan küçük düşmüş durumunda hissediyorum.
Kerem: Pekala zorlamayacağım.Bu sana bağlı istediğin zaman anlatabilirsin.
Maria: Sağ ol.
Kerem: Eve gidelim mi hadi sabah olacak.
Maria: gerek yok.
Kerem: Nasıl gerek yok?
Maria: Yok işte.
Barış: Kerem istersen daha zorlama kızı?
Kerem: peki öyle olsun sen gidene kadar bende burada oturacağım.
Maria: bunu yapmak zorunda değilsin.
Kerem: Hayır zorundayım. Biz birbirini tanımayan iki yabancıymışız gibi konuşmaya devam etme lütfen.
Maria: Şuan zorunda hissettiğin için burada değilsin yani¿
Kerem: Evet.
Maria: Neyse ne arkadaşlar siz varsınız ya o bana yeter.Hayatımdan bir kaşarı çıkarmış oldum.Ben daha fazla üzülmek istemiyorum siz de kendinizi üzmeyin.Ben eve gidiyorum uzun süre yalnız kalmalıyım.Siz de burada kalmayın lütfen.Sizin işleriniz var,antrenmanlar,maçlar,röpörtajlar gibi. Benimse işim esnek siz bana benzemeyin lütfen.
Tek nefesle başladığım cümleyi bitirdim ve ayağa kalktım. Gözlerimin ne halde olduğunu bilmiyordum bile. Kızarmış ve kirpiklerim birbirine yapışmış durumdadır büyük ihtimalle. Ben ağlamayı sevmem. Hayatım boyunca sayılı kez ağlamışımdır. Burdan,en havalı sensin gibi saçma şeyler anlamayın. Ben herşeye iyi taraftan bakmaya çalışan korkağın tekiyim. Evet bunu kabul ediyorum. Ortaokul hayatım zorbalık görmekle geçti. İnanın klasiğe kaçmaya çalışmıyorum ama öyleydi. Benim gittiğim okulda sadece parası olan konuşurdu. Ben hayatım boyunca dedem ve anneannem ile büyümüştüm annem ve babam ben doğduğumda 19 yaşındaymış bu nedenle de bana bakamayacaklarını, daha genç oldukları ve hayatlarını yaşayamadıklarını düşündükleri için beni iki yaşımda dedemlere vermişlerdi. Yılda bir kez gelirlerdi bazen ise hiç gelmezlerdi beni görmeye. Tek çocuktum. En azından ben öyle biliyordum. Ben doğduktan 10 yıl sonra bir çocukları daha olmuştu ikiside 29 yaşındaydı. Şuan bunları anlatma nedenim hayata başlar başlamaz satılmanın,ihanetin ne demek olduğunu öğrenmiş olmamdı. Dedem benim o ortaokula gitmem için o zamanın en pahalı arabasını satmıştı.(marka vermek gerekmiyorsa.) Okuldaki zorbalıklar,okulun revirinde sırf dalga geçilmemek için hastayım numarası yaptığım günler... Zaman su gibi akıp geçiyor olsa da insan oğlu hiç değişmiyor.Birbirine ihanet etmeden yaşamayı bilmiyor. Barışların yanından yavaş yavaş yürüyerek kollarım bağlı şekilde ağlıyordum. Neye ağladığımda açıkça belliydi. Eski sevgilimin arkadaşımla çıkıyor olması (fazlası da olabilir.) inanın hiç umrumda değildi.Arkadaşımın,kardeşim dediğim kişinin beni yanıltmasıydı asıl sorun. Biraz kafa dağıtmaya ihtiyacım vardı ama ben hep kafamı onunla dağıtırdım. Tek kız arkadaşımdı. Ben erkeklerle iyi anlaşıyorum kızlarla arkadaş olamam demeye çalışmıyorum kesinlikle. Hemcinslerimi herşeyin önüne koyarım. Tanımadığım bir kız da olsa yardımcı olmaya çalışırım ki destek böyle olunur. Uzun lafın kısası böylesi makbulmüş. Belki onu şuan keremden koruduğum için şanslı olmam gerekiyordur. Eve geldim ve telefonumu nereye fırlattığımı hiç bilmiyorum şarjı bitikti. Odama çıkıp kapının arkasına oturdum.Unutamazdım tabii odamda çekildiğimiz fotoğraflar,bana aldığı hediyeler,anısı olan kıyafetler...
Kendime geldiğim zaman ilk yapacağım iş bunların hepsini kaldırmaktı. Sahi sahrayla arayıp konuşmadan bu sonuca varmış olman bir garip mari diyebilirsiniz ama ben bu hayatta yunustan sonra sahraya güvenirdim. Yunus hep doğruyu söylerdi bana.Bebeklik arkadaşımdı ki Sahrayı arasam bile ya açıp yalanlayacaktı ya da açmayacaktı bile. Yatağa uzandım ve saat altı olmuşken biraz düşünmeye başladım. Sonrası yok uyuya kalmışım. Yarın beni bambaşka bir macera bekliyordu tabii...
Böyle düşünürken aklıma bugün defile olduğu geldi.
Maria: OLAMAZ! Ben bu halde asla defileye çıkamam. Allah'ım bana yardım et. Aklımdan tamamen çıkmış.
