He's Mine~Draco Malfoy Fanfic [NL]

Proloog

Ik loop in mijn eentje door de straten. Een paar enkele auto's rijden voorbij. Ik steek de straat over zonder te kijken of na te denken. Dan opeens hoor ik een auto aanrijden. Ik schiet in paniek. Zo meteen word ik overreden. Ik heb niet genoeg tijd meer om snel genoeg door te lopen en terugkeren duurt ook te lang. Ik bereid me dan maar voor op de klap die gaat komen. De klap die er niet komt. Ik doe mijn ogen weer open, ik had niet eens door dat ik die gesloten had. Maar zodra ik zie wat er gebeurd is, heb ik spijt dat ik mijn ogen heb geopend. De auto heeft geremd en staat nu stil op de plek waar ik eerst stond. Stond, want nu sta ik nergens. Ik zweef. Boven de auto. Boven de straat. Ik zweef door de lucht. Op dit moment voel ik me zo licht als een veertje. Alsof ik helemaal niets weeg. Ik heb geen idee hoe ik dit heb gedaan. Ik wist überhaupt niet eens dat dit zelfs maar kon. De chauffeur van de auto stapt uit om te zien of ik ok ben, maar als hij me niet ziet, schud hij zijn hoofd.

'Ik had misschien toch beter geen biertje meer gedronken' hoor ik hem mompelen. De man stapt terug in zijn auto en rijd door. Op het moment dat de auto weg is, voel ik mezelf weer zwaarder worden. Ik ga langzaam weer naar de grond. Ik probeer mezelf een beetje te sturen, maar dat lukt me niet. De laatste 30 centimeter val ik hard naar beneden.

'Auw' zeg ik zachtjes. Snel sta ik op en loop ik naar het voetpad. Ik ga even tegen de muur aanzitten. Wat gebeurde er net? Ik zucht even en ga dan rechtstaan. Ik loop terug naar huis. Zou in het vertellen aan mijn vader? Nee, die zou me toch niet geloven. Hij zou me voor gek verklaren. Voor ik het doorheb, sta ik al bij mijn huis. Het is niet groot, het is een klein rijhuisje met een klein tuintje achterin. Klein, maar knus. Ik woon hier al zo lang ik me kan herinneren. Ik stop de sleutel in het sleutelgat en doe de deur open.

'Pap! Ik ben thuis!' roep ik door de gang. Ik krijg geen antwoord terug. Niet dat ik dat verwachtte, de ene helft van zijn tijd ligt mijn vader dronken in bed en de andere helft van zijn tijd is hij niet thuis omdat hij ofwel werk zoekt, ofwel in bars zichzelf zit zat te zuipen. Zo gaat het al zes jaar lang. Sinds mijn moeder stierf, heeft mijn vader alles kwijtgeraakt en is hij al zijn geld gaan spenderen aan gokken en drank. Meestal ben ik juist blij als hij niet thuis is, we krijgen toch steeds ruzie als we in dezelfde ruimte zijn. Niemand weet ervan. Niet na de lagere school. Mensen kwamen erachter en ze pestten me ermee. Ik kon het niet aan mijn vader vertellen, want die was dronken. En aan leerkrachten kon ik het ook niet zeggen, want die geloofden me niet. Die dachten net als iedereen dat ik een aandachtszoeker was. Maar genoeg daarover, ik stel me wel even voor. Mijn naam is Melissa, maar de meesten noemen me Mel. Ik ben veertien jaar en ik zorg al zes jaar lang voor mezelf. Dat komt, zoals ik al eerder zei, omdat mijn moeder toen stierf en mijn vader aan de drank en aan de drugs ging. Hoe mijn moeder stierf is voor de politie nog steeds een raadsel. Het ene moment was ze nog kerngezond en het andere moment werd ze dood gevonden aan haar bureau op haar werk. Ze werkte vaak nog wat langer dan ze eigenlijk moest, maar ze deed haar werk graag. Die dag dat ze stierf was ze als laatste nog op haar werk en pas de volgende ochtend, toen de eerste werknemers aankwamen, werd ze gevonden en kwam de politie meteen ter plaatse. Ze konden niets verdacht aan haar dood vinden. Uiteindelijk heeft de politie de zaak gesloten en werden wij achtergelaten met een handvol informatie. Mijn vader was er helemaal kapot van en dan ging het mis. Dan ging hij aan de drank, ging hij gokken en ging hij aan de drugs. Dan had ik geen ouders meer die voor me zorgden. Ik vertelde het aan niemand en dat ben ik ook niet van plan. Ik ben niet helemaal alleen. Ik ben heel vaak bij mijn beste vriendin Lieke. Ik slaap en eet daar vaak. Ik maak mijn schoolwerk altijd daar en haar ouders zijn heel erg zorgzaam tegenover mij. Natuurlijk hebben ze al eens vragen gesteld over waarom ik bijna nooit thuis ben en ik heb ze hetzelfde verteld als ik iedereen vertel: mijn moeder is zes jaar geleden overleden en mijn vader werkt bijna altijd en is vaak op zakenreis. Dat laatste is totaal geen waar. Mijn vader werkt nooit. De enige reden waardoor we nog genoeg geld hebben om te leven is omdat mijn vader een speciale uitkering krijgt omdat hij werkloos is, ik krijg mijn kindergeld en we krijgen ook wat geld omdat mijn moeder stierf. Veel blijft er niet van over aangezien mijn vader het meeste uitgeeft aan drank, drugs en gokken.

Ik bots ergens tegenaan en ik schrik op uit mijn gedachten. Ik ben tegen mijn kamerdeur gelopen. Blijkbaar ben ik zonder dat ik het wist hierheen gekomen. Ik open de deur en ga naar mijn bed. Ik doe mijn schoenen uit en plof op mijn bed. Zonder mijn kleren uit te trekken ga ik onder de lakens liggen en val ik meteen in slaap.