Suskun

2

Aile neydi? Herkesin bir arada olması mı? Yoksa uzakta olsa bile destek olduğunu hissettirmesi mi? Biliyorum. Çoğumuzun ailesi aile kavramına çok ters ama sorsanız biz aileyiz derler.

Saat gece 1'di ve ben okuldan sonra çalıştığım için eve geç geliyordum. Koridorda ilerleyip ışıkları açmadan salona girdim. Yatıyordu. Televizyon son ses açıktı ve her yerde bira şişeleri vardı.

Elimdeki poşeti mutfağa götürüp dolaba koydum. Yeni biralar almıştım. Yoksa tekrar dayak yiyecektim.

Odama geçip Aram'ın verdiği swithi dikkatle çıkardım. Üstüme pijamalarımı giydim ve kitaplarımı masaya koydum. Tekrar salona girdiğimde bira şişelerini toplamaya başladım.

Her yer temizlendiğinde televizyonu kapatıp odama geçtim ve kapıyı kilitledim. Dolaptan ilk yardım kutusunu çıkartıp vücudumdaki yaralara pansuman yapmaya başladım.

İçeriden horlama sesi geliyordu. Yavaşça nefes verip yatağımın üstünde duran Aram'ın swithine baktım. Onu giydiğimde garip bir şekilde güvende hissetmiştim. Tarif edemiyordum. Güven değildi. Daha başka bir şeydi.

Peki içerideki adam. Çocukluğumu bitiren her saniyemin acı dolu geçmesini isteyen adam.

"Baba lütfen yapma! Baba!"

"Kes sesini!"

Eliyle ağzımı kapatıp saçımdan tuttu ve küçük bedenimi yatağa fırlattı.

"Baba! Canım acıyor!"

Elimle yüzümü sıvazlayıp tavana baktım. Alışıyordum. Her şeye alışıyordum. Anormal olan her şeye.

Alışmak. Bir şeye alışmak çok acınasıydı. Çektiğiniz acıya alıştım demek çaresizlikten başka bir şey değildi.

Daha fazla düşünmemek için gözlüğümü takıp ders çalışmaya başladım. En iyisi buydu. Okulda dinlemiyor gibi olsamda konulara hakimdim. Bir şekilde derslerden geçiyordum. Tek sıkıntı hocalardı. Hepsi mi gıcık olur?

*********

Yaren "Hayatım ben sana bu sayfadan mı not çıkar dedim." Oflayıp eline kağıtları aldı. Beliz "Dilsiz bir işi de doğru yap ya."

Hocanın söylediği sayfadan çıkarmıştım notları. Doğru yaptığımdan emindim. Ama bu iki şımarık, hocayı başka yerlerinden dinledikleri için şuan pişman olacakları hareketler yapıyorlardı.

Beliz "Üfff al şu parayı. Bir daha sana yaptırmayacağız."

Sıranın üstüne bir miktar para bıraktığında tepkisizce paraya baktım. Ona hayatta dokunmazdım. Zaten zorla yaptırmışlardı.

Kızlar yanımdan gittiğinde bu sefer yan sırama Yusuf oturdu. Önüme de Pamir.

Pamir "Naber Çilek kız."

Çilek kız mı? Benim nerem çilek!

Yusuf "Hasta gibisin?"

Yooo gayet iyiyim! Noluyor be bunlara. Ölecek miyim??

Pamir "Çilek kız senden bir şey isteyebilir miyiz?"

Ne isteyeceklerdi ki? Hiç iyi hissetmiyordum şuan.

Yusuf "Akşam davete gideceğiz ve ikimiz için takım elbise seçilmesi lazım. Acaba bize yardım edebilir misin?"

Yusuf'un bu nazik konuşmasına gülümsedim. Ama neden ben? Çevrelerinde dolu kız vardı. Benim gibi meymenetsizi mi buldular? Sessizliğimden kafamın karışık olduğunu anlamış ki Pamir direk konuştu.