Asıl Dünya insanların sandığından daha farklıydı. İnsanların gezegeni diğer yankılardan biriydi yalnızca. Cezalandırılmış ruhların mahkum edildiği, kanlarının gittikçe saydamlaştığı, açıklarsam sıradana evrildikleri; kanlarının başlangıçtan beri nas...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ay gecenin karanlığında yükselmişti. Karanlık gökyüzüyse her türlü kötülükten korunmak isteyen bir adamın üstüne örttüğü battaniye gibiydi. Sakladığı şeyse bizdik, günahlarımızdı.
İnsanların günahlarından delicesine utanır gibi karanlığı yeryüzüne örtmüş; insanları kendinden, herkesi birbirinden; içlerindeki katilleri gerçeklerden koruyordu. Öyle ustacaydı ki bu harekat; insanları, hala kendilerini ahir zamanın kutsanmış varlıkları olduğuna inandırıyordu. Ne zavallıca. Acizce, kendilerini aklama içine girdikleri savaşta zihinlerindeki siyahlığı kazanan varlıklardık oysa. Güneşin aydınlığına sahip olduğumuzu düşünürken yıldızların tiksinerek yolumuzu aydınlattığı varlıklardık.
Konusu trajikomik bir tiyatronun başrolü olmasına izin verilmiş bir dünya dolusu aptal.
İnsanlar.
Çoğu zaman bu dünyaya ait olmadığıma inanırdım.
Burada ne işim var?
Başka yerde olmalıyım. Bambaşka bir yerde.
Yaşamam gereken hayatın bu olduğuna emin değilim. Bana ihtiyaç duyan başka şeyler var.
Burası benim evim değil.
En sonunda yanlış yüzyılda doğduğuma karar verdim. Benim gibi hisseden binlerce insan olduğuna eminim. Çünkü burası herkesin evi olamayacak kadar çıldırmış durumda.
Burada tek yapmam gereken, karnımı doyurmak.
Neden?
Neden mi? Emin değilim, bu düşüncelerin içinde biraz daha debeleneyim diye olmalı.
Düşünceme güldüm. Kendime bilerek işkence yapıyor gibiydim. Önümdeki taşı tekmelediğim sırada burnumu sıyıran yumrukla şaşkınca geriye doğru eğildim. Saldırı pozisyonuna geçecektim ki, "Hey, ufaklık!" diyen sesle havaya kaldırdığım ellerimi durdurdum. Abim olacak çocuk gülerek yüzüme bakıyordu. Ona kaşlarımı çatarak baktım.
Evet, selam vermek için yumruk sallayan bir abim var.
Saçlarımı düzelterek yürümeye devam ettiğimde bana yetişerek kolunu omzuma attı. "Sana söylediklerimi neden dinlemiyorsun?" Burnumu sıktı. "Sokakta böyle dalgın dalgın yürürsen görürsün ebeninkini demedim mi?"
Kolunu iterek yandan yandan tersçe ona baktım. "Kimse senin gibi yumrukla selam vermeye kalkmıyor bay manyak."
