REMORSE || KSJ ✔️

🍁🍁 Chapter 03 🍁🍁

මං දන්නේ නෑ මං පැය කීයක් තිස්සේ සාලේ පැත්තකට වෙලා හල්මොනි ලී පෙට්ටියේ සනීපෙට නිදාගෙන ඉන්න දිහා බලන් හිටියද කියලා. මට සිහිය ආපු වෙලාවේ ඉඳන් මං කරේ ගල් ගැහිලා වගේ ඔහේ පැත්තකට වෙලා සද්ද නැතුව හිටපු එක. හායුනුත් මගේ එහාපැත්තෙන් වාඩිවෙලා හල්මොනි දිහා බලන් ඉන්නවා මං ඇස් කොනෙන් වගේ දැක්කා.

හායුන් කොයි වෙලාවෙද ආවේ කියලාවත් මං දන්නේ නෑ. එයා ආවා කියලා ඇරෙන්න මලගෙදරට ඇවිත් මට ආචාර කරලා යන කිසිම කෙනෙක් ගැන මට මතක තිබුනේ නෑ. හැබැයි ඒ ආපු ගොඩ දෙනෙක්ගේ කටින් පිටවුනේ,
"පව් අනාත දරුවා..දැන් ඉතිං හැමදේම තනියම කරගන්න එපැයි.."
කියන වචන ටික විතරක් මට ගොඩක් වතාවල ඇහුනා.

හහ්..අනුකම්පාව..මගේ ජීවිතේ මං අහන්න අකැමැතිම වචනේ..

ඒත් සොක්ජින් තමුන් වගේ කාත් කවුරුවත් නැති දුප්පත් අනාතයෙක්ට මිනිස්සු අනුකම්පා කරනවා ඇරෙන්න තවත් මොනවා කරන්නද?..

මගේ හිත කෑගහලා කියද්දි මගේ ඇස්වලින් කඳුලු ආයෙමත් කම්මුල් දිගේ ඔහේ ගලන් ගියා. ඒත් එක්කම මට දැනුනේ හායුන් එයාගේ පැත්තේ තිබුනු මගේ අත තදකරලා අල්ලගන්නවා.

මං එයා දිහා හැරිලා බලද්දි එයා ඇස්වල කඳුලු පුරවගෙන මගේ කම්මුල් වල තිබුනු කඳුලු එයාගේ අතකින් හිමීට පිහදැම්මා.

_____________________

හල්මොනිව සොහොනට ඇරලවලා ආයේ ගෙදර ආවේ කොහොමද කියලාවත් හිතන්න තරම් මට සිහියක් තිබුනේ නෑ. මේ ලෝකේ මගේ කියලා ඉතුරු වෙලා හිටපු එකම කෙනත් මාව දාලා ගියා කියන දේ මතක් වෙන වාරයක් වාරයක් ගානේ මගේ ශරීරය වගේම මනසත් නොසෑහෙන්න දුර්වල වෙන්න පටන් අරන් කියන එක විතරයි මට දැනුනේ.

මල ගෙදර අස්පස් කරන වැඩ ගමේ අය ඇවිත් කරලා යනකනුත් මං මුකුත්ම නොකර කොනකට වෙලා බලන් හිටියා.

ඒ හැම වෙලාවකම හායුන් මගේ ලඟින්ම හිටියා කියන එක විතරක් මට මතක තිබුනා.

" සොක්ජිනා..අදවත් මේක කාලා ඉන්න."

හායුන්ගේ ඔප්පා කියලා කලින් දවසක මං දැකපු සුදුමැලි පාට පිරිමි ලමයා මගේ ඉස්සරහට ඇවිත් දිග්කරේ කෑම පිඟානක්. එයා දිග්කරපු කෑම පිඟාන දිහා මං බලන් හිටියේ කිසිම හැඟීමක් නැතුව. මං හිතන්නේ දැන් දවස් තුනක් විතර තිස්සේ මං වතුර උගුරැ කීපයක් ඇරෙන්න කිසිම දෙයක් කාලා නැතුව ඇති.