Yıl 1997; İstanbul'da gerçekleştirilen darbe sonrasında yedi büyük kabadayıyı katleden Ercüment Karadağlı, aldığı intikamın sonunda tutuklanarak hüküm giyer.
Ve yıllar sonra yürürlüğe giren af yasasından yararlanan Ercüment Karadağlı, bütün görkemi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar dilerim.
Destek için yıldız kutucuğunu aydınlatırsan çok mutlu olurum. Teşekkürler.
8: "CANAVARIN PARMAK İZİ II"
-
Duygular, ruhun kefeniydi.
Kader ve zaman kavramı gibi, yaşadığın müddetçe ruhuna layık gördüğün duygularla hayatını domine ederdin. Sen, hangi duygunun terbiyecisiysen, kefenin de ona göre şekil alarak ya gül bahçesine gömülmüşsün ya da yılanlarla çevrili bir bataklığa çekilmişsin gibi hissettirirdi.
O an duyduğum tek duygu, korkuydu. Onlarca yılanın, zehrini içine akıttığı bir bataklığa saplandığımı hissediyordum. Zehir derime nüfuz ettikçe görkemli bir acıya tabi oluyordum ve kalbimin göğsüme çarpan vurgusunda garip bir karıncalanma hissinin oluştuğunu fark ediyordum. Korkunun bir yüzü vardı ve ben o yüzü, onunla bir kan bağım varmışçasına tanıyordum. Eğer onu geçmişimde hiç tanımamış biri olsaydım, biliyordum ki içine çekildiğim bu bataklıkta boğularak can verecektim.
"Kıyamet saati yaklaşıyor. Bize kalırsa güneş çoktan söndü, sönüyor."
Yakamoz düşerse düştüğü yeri yakardı. O raddede dolunayın saçtığı ışık tıpkı yakamoz gibi büyük salonun camlarına yansırken, onun sesi sanki karanlık kusan bir gezegen misali dolunayın önünü kapatıyordu ve ışığın belini büküyordu. Sesinin tınısında zelzeleye dönüşen o melanet karanlığı duyumsuyordum, nefesimdeki hayat ışığını söndürüyordu.
