Chapter 7

752 26 0
                                    

(Zawgyi)

သူမအိမ္ထဲလိုက္ဝင္သြားေတာ့ ထိုကေလးမအိမ္ထဲတြင္ေျခခ်ရန္ေနရာေတာင္မရွိပါ။ အေတာ္ကိုရႈပ္ပြေနသည္။ အကၤ်ီေတြလည္းဒီေနရာ စားၿပီးသားမာမားဗူးေတြလည္းဒီေနရာဘဲပုံထားသည္။ အနံ႕ကလည္းမေကာင္းႏွင့္ သူမျပန္ထြက္ေျပးရမလိုလို။

"အိမ္ကေတာ့နည္းနည္းရႈပ္ေနတယ္။ ခနေလးေနာ္။"

နဲနဲရႈပ္ပြတယ္အံ့ဩပါတယ္။ အမေလးသူမၾကာၾကာဆက္ေနရင္မူးေမ့လဲေတာ့မွာအေသခ်ာပါ။

"ရတယ္ မင္းအဝတ္စားလဲလိုက္တစ္ခုခုစားၿပီေဆြးႏြေးၾကတာပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္။"

"အာ အဲ့လိုလုပ္မွာလား။"

"ငါအျပင္မွာဘဲေစာင့္ေနမယ္။ ျမန္ျမန္ေလးလုပ္"

သူမေနာက္ေတာင္လွည့္မၾကည့္‌ ‌ေျပး႐ုံတမယ္ထြက္လာခဲ့သည္။

"ဟူး အခုမွဘဲအသက္ရႉေခ်ာင္သြားေတာ့တယ္။"

သူမေလွကားကေနဆင္းကာထြက္ေပါက္သို႔ျပန္လာခဲ့သည္။

"မိန္းကေလးမင္းအေတာ္တင့္ရဲပါလားကြယ္"

သူမေၾကာင္သြားကာျပန္ေမးလိုက္သည္။
"ကြၽန္မလား"

"မင္းရဲ႕ေ႐ြးခ်ယ္မႈမဟုတ္ဘူးဆိုေပမယ့္ မိန္းကေလးေရွ႕ဆက္မတိုးသင့္ဘူးကြယ္။ မင္းေလာကႀကီးကိုဆန႔္က်င္လို႔မရဘူး။"

"အမ္..... ဘာကိုေျပာတာလဲဟင္"

သူမေၾကာင္ေတာင္ေဝာာင္ျဖင့္ထိုအဘိုးႀကီးအားၾကည့္လိုက္သည္။ လူကိုယ္မွာသာစုတ္ျပတ္ေနေပမယ့္ ထိုအဘိုးႀကီးရဲ႕မ်က္လုံးမ်ားသည္စူးရွကာၾကည္လင္ေနသည္။ ထိုမ်က္လုံးမ်ားကိုခနေလာက္စိုက္ၾကည့္မိ႐ုံႏွင့္ ၾကယ္တာရာထဲသို႔ေရာက္ေနသလိုပင္ခံစားရသည္။

"အမ!"

"ဟမ္"

ထိုမိန္းကေလး‌ေအာ္လိုက္တာေၾကာင့္သူမလန႔္ဖ်န႔္သြားရသည္။

"အမရဲ႕ကြၽန္မအသက္ထြက္မတက္ေခၚေနတာေတာင္မၾကားဘူးလား။"

"ဟင္ မင္းဘယ္ခ်ိန္တုန္းကေရာက္ေနတာလဲ။"

"ကြၽန္မေရာက္ေနတာၾကာလွၿပီ"

"ဟုတ္လားငါမသိလိုက္ဘူး။ ခုနကဒီနားမွာအဘိုး အမ္...မရွိေတာ့ဘူးလား။"

၆.ဒုတိယလက်ဖြင့်ပြန်လည်ရေးဆွဲခြင်း: ARC1-7~အပယ်ခံဇနီးသည်Where stories live. Discover now