Wild Chase - BOOK 2 ✔

E P I L O G U E

POV- SERENA

I always thought that it is normal that humans die because that is our life cycle. Of course, we grieve for many days, months or years if our beloved ones die. Ganoon ang mindset ko dati, 'dati' dahil hindi pa ako nakaexperience ng sakit kung paano mawalan ng taong mahal at importante sa buhay ko.

Hindi sumagi sa utak ko ni isang beses na ganito kabilis matatapos ang lahat. Ni hindi man lang pumasok sa utak ko na mawawala sa akin si Renzo ng ganito kabilis. That night hearing the plane he was in crashed and was no where to find made me feel like there is no hope pero sinabi ko sa sarili ko that Renzo is alive because he is strong and he promised me that he'll never leave my side again.

Tatlong araw na ang lumipas mula ng aksidente sa plane ni Renzo ngunit wala pa ring saktong balita na nakakarating sa akin. Ginawa kong normal lang ang tatlong araw na iyon, pumasok ako sa trabaho kk at nagkunwaring ok lang ang lahat. Alam kong hindi ako pwedeng magbreakdown dahil makakasama ito sa kalusugan ko. Now that I'm not alone and I'm with a baby in my womb.

Ang aming pamilya at ilang mga tao png pinagkakatiwalaan pa lamang ang nakakaakam tungkol sa nangyari kay Renzo at hindi pa iyon na leleak sa public. This is a very crucial not just to me, to my family and to also to our empire kaya alam kong  kailangan niyang maging malakasa ako sa ganitong oras.

"S, its about lunchtime, lets go and eat outside." Bigla akong napalingon sa nagsalita, nakalimutan ko na nandito nga pala si Rezzy ngayon sa office ko. Pinaalam ko kasi kay Mom at kay Rezzy ang nangyari kay Renzo, kaya siguro nandito si Rezzy at sinasamahan ako ngayon.

Nang gabi kasing nasa Gold State Hotel ako ay nawalan ako ng malay, mabuti na lang at pagmamay-ari din namin ang naturang hotel kaya agad nalaman ni Dad ang nangyari sa akin. Mula ng araw na iyon ay marami ng nakabantay sa akin, isa itong si Rezzy at isang driver na naghahatid at sundo sa akin mula sa trabaho.Hindi na rin ako nagreklamo sa kanila dahil alam kong nag-aalala lamang sila sa kalagayan ko ngayon.

"I don't really have the appetite to eat right now. Is it fine if mag-isa ka na lang kumain?" Sabi ko naman kay Rezzy sabay ngiti, isabg ngiting pilit. Nakikita ko sa mukha ni Rezzy ang pagka-awa ngunit agad din iyong nawala. Ang ayaw na ayaw ko sa lahat ay iyong kinakaawaan ako, hindi iyon ang gusto kong makita. I believe that Renzo is not dead and he is definitely alive.

"No, you didn't have breakfast this morning, right? Kaya kailangan mong kumain kahit kaunti lang." Paliwanang niya. Wala na akong nagawa kundi umoo dahil alam kong kakaladkarin ako ni Rezzy palabas ng building kung hihindi pa ako sa kanya.

Napahawak ako sa tiyan ko, I'm sorry baby hindi na kita naaalagaan ng maayos these past days. But don't worry dahil kahit wala pa sa tabi natin ang daddy mo ay sisiguraduhin kung walang mangyayari sayo dyan sa tummy ko. Let's pray for your Dad's safety at para mabilis siyang makabalik sa atin baby, okay?

Hindi man lang ako nagkaroon ng pagkakataon na sabihin kay Renzo ang tungkol sa baby namin. Hindi kl  man lang nasabi sa kanya na nagbunga na ang pagmamahalan naming dalawa. Hindi ko man lang  narinig mula sa bibig niya na masaya siyang malaman na magkakaanak na kami. Bakit kasi nangyayari ito sa buhay namin? Bakit kailan nagsisimula na akong maging masaya muli? Bakit kung kailan bubuo na kami ng pamilya ni Renzo ay doon din siya biglang mawawala sa buhay  ng magiging anak namin ?

Mabilis na lumipas muli ang dalawang araw, sa loob ng mga araw na iyon ay para akong isang patay na buhay. Ninalalakasan ko pa rin ang loob ko kahit kapiramdam ko ay nawawalan na ako ng pag-asa. The fear of losing Renzo and the loneliness of being alone is eating me. Nawawalan na ako ng lakas, hindi ko alam kung saan huhugot ng lakas. Gabi-gabi konh pinapanalanagin sa diyos na buhay si Renzo at walang nangyaring masama sa kanya.