Sweet Escape (COMPLETE)

19

I purred like a cat as I slowly regain consciousness. My eyes adjust and squint against the light. But my good waking up turned into thundering beats when my sight finally register to it's location. Nilukob ng kaba ang dibdib ko nang mapagmasdang pamilyar ang silid, it's not the high ceiling-ceiling not from what I'm expecting.

I knew this room. It's my room, in the Philippines. Parang nabingi ako sa dagundong ng dibdib ko. He told me we're going to Russia. Bakit narito sa silid ko? What the fuck is happening? Kahit hindi pa tuluyan gising ang diwa ko ay pinilit ko paring tumayo ay usisain ang mga nangyayari. Lumabas ako sa silid siyang bumungad naman sa akin si Kuya Juno. May pagtataka itong nakatingin sa akin, animo'y hindi nito inasahan na narito ako.

Ako rin e, hindi ko alam na nasa Pilipinas ako!

“Jenna! Nakauwi kana pala! Pareho kayo nang Kuya mong bugok di nagpapaalam kapag umuuwi.” Nalukot ang gwapong mukha nito habang may pagtatampong usual iyon. Tinutukoy nito ang Kuya Jerinn siyang umuuwi rin ng pasurpresa. Pero iba ngayon kasi hindi ko pa naman binalak ba umuwi e!

Andito ba si Kuya Jerinn? Hindi ko magawang umimik kay Kuya Juno. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Asan ba si Claud? Asan sila? Bakit nasa Pilipinas ako?

“Sina Kuya Jerinn?” Hanap ko kay Kuya Juno siyang nangunot naman ang noo nito at tinignan ako parang ako ang pinakasabog na tao na nakilala nito.

“Nasa Russia.” Sarkastikong wika nito siyang kinamuglat ko. Mas lalong kinabahan ang pagkatao ko. Sumiklab ang hinala sa isip ko ngunit binalewala ko iyon sakaling Mali ang iniisip ko. Hindi pwedi. Hindi pweding ibalik ako nila sa pilipinas habang babalik sila sa Russia nang wala ako. Ano bang nangyayari?

“Gutom lang yan Jenna, siguro sabog ka pa dahil sa jetlag. Kumain kana nga lang sa baba. For sure magugulat sina Mama sa pagdating mo.” Nakangiting asong sabi ni Kuya, hindi ko magawang suklian ang pangaasar nito dahil sa mga iniisip ko.

Tinanguan ko lamang ito hanggang nagpaalam itong bababa na upang kumain. Binanggit din nitong sumunod ako upang makapag-umagahan na. Ngunit bumalik ako sa silid ko at walang sariling napaupo sa kama. Gustong umiyak sa nangyayari. He promised that we will go back to Russia. But what the hell is this? I felt like my courage had been drained all of the sudden, just thinking about Claud leaving me here drained me. Pained me rather.

Maya-maya pa ay hinanap ko ang cellphone sakaling ma-contact ko man lang sila. Nang makita iyon sa maleta siyang parehong maleta na nilagyan ng damit ni Claud ng gabing iyon. Bakit..? Did he planned this? I can't believe this. Iniwan ako nito, he chooses to left me here. Bakit ngayon pa? Kung saan nagdesisyon na akong manatili rito bakit?

“Pick up. Pick up Claud.” I keep mumbling as I waited impatiently for him to answer my calls. Ilang beses kong sinubukan ngunit wala itong niisang tawag na sinagot ako. Even my brother,  Ate Klareen and Claud. All of them, none of them answered my calls. My frustrations was bubbling up as my throat was filled with escaping sobs. I comb my hair frustratedly.

A knock stopped my from crying loud, “anak, Jenna? Kain na.” Hearing my mother's voice I covered my mouth avoiding for her to hear my sobs. My heart was beating painfully. Hindi ko alam ang nangyayari, they left me here.

Ano pang silbi nang tapang at pag-iisip ko nang gabing iyon kung maiiwan lang pala ako rito? I was ready to stay, I give him a chance. I risked my heart again and yet he left me here. Alone. Hindi ko maiwasan hindi masaktan, I gathered those courage to make him stay, I gathered my courage to love him and be selfish and this... This all I get. Being left alone, no explanation not even a goodbye. Ayokong ganito, I hate misunderstanding people, I hate jumping in conclusion pero ngayon hindi ko maiwasan.