SARMAŞIK +18

10. Bölüm "YENİLGİ"

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayalım.

Keyifli okumalar dilerim...

|||||

İki şık arasında kalmak belki de insanoğlu için en zor anlardan biriydi.

Çünkü birini seçse diğerinde aklı kalacak, diğerini seçse bunda aklı kalacak.

Çıkışı olmayan bir paradokstu sanki bu.

İki şıktan herhangi birini seçtiğinde ise asla tatmin olmuyordun. Cevap beklediğini karşılayamıyordu her zaman.

Ama bazen o iki şık arasında iyi ve kötü gizlenir. Çocukken oynanılan bir oyun gibi seçeneklerin yerleri değiştirilir ve sana birini seçmen söylenir.

Ne çıkarsa kaderine ne yaşarsan bahtına...

Bir şans oyunudur bu seçme işi. Belki de bir çeşit kumar.

Oynanılan bir iddia...

Sanki çıkan rakam senin seçtiğin rakamın bir altı ya da bir üstü gibi. Çok tuhaf...

Belirleyemiyordum, hislerime güvenemiyordum.

Çünkü bu defa seçenekler arasında iyi yok. Sadece kötü var. Kötü ihtimaller...

Her iki ihtimal de beni bitirecekti.

Ancak hangisi daha kötüydü?

Eğer onunla gidersem bu işkenceye devam edeceğim gerçeği mi, yoksa kaçarsam yüksek ihtimal onun tarafından yakalanıp işlerin daha da kötü olacağı gerçeği mi?

Hangisi?

Karar verdim.

İçim yana yana kabullendim.

Ben yenilmiştim.

Benim bir gücüm yoktu. Ben yitik bir zavallıydım onun karşısında.

Tır önümden geçti.

Melikşah arabadan inmiş kaçıp kaçmadığımı kontrol ediyordu. Beni görünce yaşadığı tatmin dolu duyguyu buradan hissettim.

Yenilmek ağır hissettirdi.

Elimdeki ilaç poşetini sıktırdım.

Ya ona âşık olursam?

Ya ona çoktan âşık olduysam?

Ya bu benim bahanelerimse?

Bir eve kapalı olarak yaşamak istemiyordum ancak bu adam beni hapsediyordu.

Bir ilişki yaşamak istemiyordum ama bu adam yüzünden hislerime karşı koyamıyordum.

Bana ne oluyorsa onun yüzünden oluyordu. Kabullenmem lazımdı. Bana yaralar açmıştı. İleride ikimiz de pişman olursak fayda etmeyecekti.

Kalbim acıdı.

O yaptığı hiçbir şeyden hiçbir zaman pişmanlık duymayacak bir adamdı. Acılarım önemsizdi.

Ama nezdinde ben çok önemliydim. Beni aynı hazinesi gibi saklıyor, en değerli cevheriymişim gibi önem gösteriyordu.

En önemlisi de...

Ben buna inanıyordum.

Kahretsin ki ben ona inanıyordum.

Tatmin olmuşluk hissiyle bana gülümserken ciddi anlamda içimde bir acı hissediyordum. Sanki biri on farklı kemiğimi aynı anda kırıyordu. Öyle berbat bir histi.