Happy, Maybe?

Family

3.Kişiden

İkili sonunda Hyunjin'in ailesi ile birlikte hastaneden çıkmıştı. İlk başta Seungmin'in ailesinin evine gitmeyi uygun gördüler. Hyunjin Seungmin'in her hareketinde onu tutup üstüne titriyordu. Kendini suçlu hissetmekten bir an geri çekemiyordu.

Arabada Jisu sürekli çocukları motive edecek şeyler söylüyordu. Seungmin bunlarla ne kadar rahatlasa da Hyunjin için aynı şeyin pek geçerli olduğu söylenemezdi. 

''Bence bundan sonra Hyunjin ile kendi evinizde yaşamaya devam etmelisiniz tatlım aile evinde sürekli yalnız kalacaksın ama biz Hyunjin'in işlerini evden halledecek şekilde ayarlarız yalnız kalmazsın hem. Hem de yeniden yakınlaşmanız için başbaşa olmanız daha iyi tabi bizler yine geliriz ama aile evinde ikiniz kalsanız da yakınlaşmanız o kadar kolay olmaz gibi ama yine de son karar sizde.''

Jongsuk çocuklara hitaben arada aynadan bakarak konuşmuş ve yola dikkat etmeye çalışmıştı. Hyunjin öndeki babalarında gezdirdi gözlerini, ikisi de içinden geçeni duymuş gibiydi. Jisu da oğluna başının sallamıştı eşine katıldığını belli etmişti kendi çapında.

''Ben de böyle düşünüyorum ama Seung ne der bilemedim. Sen ne diyorsun Min biliyorum çok iyi bir eş adayı ya da sevgili adayı değilim ama her şey için çok dikkatli olucam bana inanmanı çok istiyorum lütfen bana, bize, evimize yeni bir şans tanı. Kendimi sana affettiririm evimizde hem.''

Seungmin Hyunjin'e gülümsemişti, onu içten içe çoktan affetmişti ki...

Biliyordu Hyunjin'i onun bir çocuk kalbi kadar temiz bir kalbi vardı bu yüzden yaptığı hatalar korkularındandı.

''Ben seninle her şeye varım ki Hyunjin yeniden evimizde olmak iyi gelecek bize biliyorum ama ben odama hala girmeye hazır değilim üzgünüm ama o sahneleri aklımdan silmek birazcık zor biliyorsun...''

Seungmin'in büründüğü sessizlik ile arabada sessizliğe büründü. Evet Seungmin onu affetmişti ama yaraları hala kapanmamıştı onun için bu çok zordu. Hyunjin ise içten içe iyice yıkılmıştı her şeyin farkıdaydı zaten onu yıkan yeniden bu sözleri onun ağzından duymaktı, zihninde bunları zaten düşünse de ondan duymak daha zor gelmişti kalbi çok acıyordu.

Ama yılmayıp devam etmek zorunda hissetti Hyunjin kaçarak çözüm bulamayacağını çok çok iyi anlamıştı.

''Evi yeniden düzenlesek evimiz çokça geniş senin odanı başka bir şey için kullanırız daha sonra benim odamı yatak odası yapsak o odaya girmek zorunda olmazsın birkaç gün içinde hallolur bu süre içinde istersen sen ailenle kalırsın hani beni yanında istemezsen anlarım..."

"Hayır hayır ben seni yanımda isterim sadece bazı şeyleri atlatmak zor farkındayız. O zaman dediğin gibi yapalım bize geçince yatak odası için eşya bakalım."

Öndeki ikili sonunda olayın tatlıya bağlanması ile derin nefes almış ve birbirlerine bakıp tebessüm etmişlerdi.

"Gençler bizim evin kapısı da size açık."

"Babalarım siz yeni yeni hasret gideriyorsunuz bence sizi rahatsız etmeyelim."

Hyunjin ortamı rahatlatacak bir hınzırlıkta söylemişti bu sözleri babaları ona azıcık kızmış ve herkesi daha da güldürmüşlerdi, ortamı yumuşatmak için yapılacak her şeyi yapmışlardı yani. Sonunda Kim ailesinin evine geldiklerinde herkes Seungmin'e dikkat etmiş ve onun iyi olduğundan emin olmuştu.