ငိုရလွန်းလို့ ပင်ပန်းမှုနဲ့
ဂျယ်ယွန်းရှင်းမ်တို့အိပ်ပျော်နေမိတာ
မနက် 8 နာရီအထိပါပဲ။
'ဟင်း အိပ်နိုင်လိုက်တာ'
အလုပ်သွားရမည်ဖြစ်တဲ့ဆောင်ဟွန်းက
သူ့ရှေ့ကအိပ်နေသေးတဲ့ ဩဇီသားလေးကိုသာ
ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ရင်း ခြေထောက်ချိတ်ကာ
နာရီကိုကြည့်လိုက် ညီးလိုက် ဩဇီသားလေး
ထလာမလားတနိုးနိုးနဲ့ သာခပ်ငြိမ်ငြိမ်နေနေ
တော့တယ်။
*ဒေါက် ဒေါက်*
ရုတ်တရက်တိတ်ဆိတ်နေတဲ့အခန်းကို
ဆူညံအောင်တံခါးလာခေါက်သံကြောင့်
အိမ်ကြီးရှင်သခင်က မျက်ခုံးကျုံ့သွားကာ
အော်မေးလိုက်မိတော့သည်။
"ဘယ်သူလဲ!'
"ကျတော်ပါ သခင်လေး'
အသံကိုကြားတာနဲ့အိမ်တော်ထိန်းယိုမှန်း
ဆောင်ဟွန်းသိသည်။ဟုတ်ပါရဲ့ အိမမတော်ထိန်း
ယိုကိုလည်းသူအပြစ်ပေးရဦးမည်။
"အင်း အောက်ထပ်
ဧည့်ခန်းမှာစောင့်နေ'
သခင်လေးအမိန့်ရတာနဲ့အိမ်တော်ထိန်းယိုတို့
အောက်ထပ်ကို ခပ်သုတ်သုတ်သာပြေးတော့သည်။
ဆောင်ဟွန်း အခန်းထဲကမထွက်ခင်
အိပ်ယာပေါ်က ဩဇီပူတင်းလုံးကို
တစ်ချက်ကြည့်မိတော့ အိပ်ပျော်နေတုန်းမို့
တစ်ချက်ပြုံးကာ အောက်ထပ်ဆင်းလာ
လိုက်သည်။
"ကျတော်ပြောခဲ့တယ်မို့လား
ဂျယ်ယွန်းရှင်းမ်ကို သေချာကြည့်ထားဖို့ကို'
"ဟုတ်ကဲ့ပြောထားပါတယ် သခင်လေး'
"အင်း အိမ်တော်ထိန်းယို ကို့အပြစ်ကိုသိဖို့
မျှော်လင့်ပါတယ်'
"ဟုတ်ကဲ့သခင်လေး'
"ဟိုမှာ'
သခင်လေး ဆောင်ဟွန်း လက်ညှိုးထိုးပြတာက
ခြံ၀န်းထောင့်က မျက်ရိုင်းပင်တွေ။
"ဟုတ်ကဲ့သခင်လေး
အဲ့အပင်တွေကိုခုတ်ပစ်ရမလား'
"ဘာနဲ့မှမခုတ်နဲ့ လက်နဲ့နှုတ်ပါ
အပင်တွေကနည်းနည်းလေးပဲဟာ
ဒါအိမ်တော်ထိန်းယိုအတွက်အပြစ်ဒဏ်ပဲ
နေ့တစ်၀က်နဲ့သာအပြီးလုပ်ပါ'
