Arkadaşlarımı uzun zamandır görmüyordum. Onlarla olmak beni mutlu ediyordu.
Konu bir şekilde benim aşk hayatıma geldiğinde olanları uzunca anlattım. Başta hepsi Nicolo ile olmama şaşırmıştı. Ona olan ilgimi biliyorlardı. Arada bu ihtimalin şakasını yapardık. Ama şimdi o ihtimal gerçekleşmişti ve ben onlara anlamamıştım. Başta biraz kızdılar ama sonra benim için ne kadar mutlu olduklarını belirttiler. İkisine de sarıldım.
Aurora bize yeni bir kokteyl daha söylerken Nicolo'dan gelen mesajları kontrol ediyordum.
nicolozaniolo
Dönüşte seni alayım mı?
Oradan evine geçeriz
rachelss
harika olur
Sana mesaj atarım
nicolozaniolo
Geç kalma :)
rachelss
:)
Ben Nicolo'ya cevap verirken Victoria Aurora'ya seslendi.
"Ah Tanrım bu ikisi çoktan aşk kuşu olmuşlar bile!"
"Kızım çok şanslısın! Hayallerindeki adama kavuştun." Aurora kolunu bana sardı.
Biraz kendimi çektim çünkü onlara anlatamadığım ufak bir detay vardı.
"Umm şimdi size bir şey söyleyeceğim. Ama bana veya Nicolo'ya kızmak yok. Anlaşıldı mı?"
"Aman Tanrım hamileyim deme sakın!"
Victoria gözlerini dikti.
"Saçmalama hamile değilim. Sadece... Nicolo'ya onu sevdiğimi söyledim."
Bir süre sessiz kalıp cümlelerimi düşündüm. İkisi de bana "ee?" der gibi bakıyordu.
"Ama o beni sevdiğini söylemedi. Sorun değil tabi yani-"
"Sorun değil mi? Rachel seni sevdiğini söyleyemeyen bir adamla çıkmamalısın. Üstelik sen onu bu kadar seviyorken ve bu kadar çabalamışken." Aurora konuştuğunda Victoria onu başıyla onayladı.
"Bana değer veriyor. Gerçekten. Ona biraz zaman verdim. Eğer söyleyemezse o zaman bitireceğim."
"Kızım bu adam ateşli olabilir. Ona aşık da olabilirsin ama seni üzmesine izin verme." Victoria bana sarıldığında hemen Aurora da kollarını bize doladı ve grup sarılması gerçekleştirdik.
Ayrıldığımızda onlara sahip olduğum için ne kadar şanslı olduğumu düşündüm.
"Sizi seviyorum."
"Biz de seni seviyoruz."
Biraz daha takıldıktan sonra kalkmaya karar verdik. Nicolo'ya mesaj attım ve 10 dakika içerisinde buradaydı. Kızları da bırakmayı teklif ettiğinde reddetmediler. Sanırım onu gözlemlemek istiyorlardı.
Arabaya bindiğimizde Nicolo benim favori şarkılarımdan birini açtı. Gülümseyerek ona baktığımda o da bana gülümsedi ve her zaman yaptığı gibi bir elini bacağıma koydu. Açıkçası bundan hiç rahatsız olmuyordum. Başımı çevirip kızlara baktığımda beni utandıracak birkaç hareket yaptılar.
"Aynı takımla devam mı edeceksin Zaniolo?"
Aurora onunla iletişim kurmak adına rastgele bir soru ortaya attı.
"Nicolo diyebilirsiniz. Ayrıca evet Galatasaray'la devam edeceğim onlar benim yeni ailem." gururla söylediğinde ben de sevinmiştim.
Türkiye'de ve takımda oldukça seviliyordu, mutluydu. Bu beni de mutlu ediyordu.
"Anladım."
"Rachel'ı üzmesen iyi edersin."
Victoria konuştuğunda hiddetle arkama döndüm.
"Vic!"
Benim aksime Nicolo güldü.
"Onu üzmeyeceğim. Emin olabilirsiniz ve eğer üzersem karşıma sizi alacağımı bileceğim. Merak etmeyin."
Victoria bir "aferin" mırıldandığında onun evine gelmiştik. Açıkçası cesaretine hayrandım. Yeni tanıdığı birine karşı beni böyle savunuyor olması beni mutlu etmişti. El sallayarak uzaklaştı. Ardından Aurora'yı da evine bıraktık ve benim evime doğru yöneldik.
"Ee? Onları sevdin mi?" ona dönüp sordum.
"Evet iyi insanlara benziyorlar. Özellikle Victoria." dedi gülerek ardından devam etti.
"Arkadaşlarınla iyi olmak için her şeyi yaparım. Onlara değer veriyorsun ve ben de sana değer veriyorum."
"Anlıyorum Nico. Teşekkür ederim."
"Ne için?"
"Bilmem. İçimden geliyor."
Tekrar gülümsedim ve uzanıp yanağını öptüm.
"Arabada uslu dursan iyi edersin."
"Bir şey yaptığım yok. Öpücükten bile tahrik mi oluyorsun?" küstahça sordum. Açıkçası hoşuma gidiyordu.
"Bebeğim yürüyerek önümden geçsen bile beni etkilersin."
Kahkaha attım.
"Abartıyorsun Zani."
"Ne yani inanmıyor musun?"
"Uh hayır?"
"Pekala sana bunu daha sonra kanıtlayacağım." dedi yavaşlarken. Eve sonunda gelmiştik. Beraber asansöre yürüdük. Ancak asansöre biner binmez Nicolo'nun beni aynaya yaslaması ve öpmesi bir olmuştu. Zevkle karşılık veriyordum tabi. Benim kata gelene kadar öpüşmüştük. Onun durmak istemediği belliydi ancak yine de durmak zorunda kaldı.
Eve girince önce ellerimizi yıkadık ardından ona bir şeyler yemek isteyip istemediğini sordum.
"Sen eşlik edeceksen olur."
"Tamam o zaman bizim için makarna yapacağım."
Mutfağa ilerlediğimde peşime takıldı.
"Yardım edeceğim."
"Emin misin?"
Şüpheyle baktığımda suratı düştü.
"Ne yani yeteneklerim hakkında bir şüphen mi var?"
"Umm. Emin değilim diyelim."
Yüzünde bir sırıtışla bana yaklaştı. Burunlarımız birbirine değiyordu.
"O zaman sana kanıtlayacağım. Sadece otur ve seyret."
"Tamam"
Geri çekildim. Yapamayacağını biliyordum. Çünkü evimdeki eşyaların yerini bile bilmiyordu. Ancak Nicolo kolay pes eden biri değildi. Tüm dolaplara tek tek bakması gerekse bile umurunda olmamıştı. Oldukça inatçıydı. O bir şeylerle uğraşırken video çekmeyi tabi ki ihmal etmemiştim. Nicolo Zaniolo her gün sizin için yemek pişirmiyordu.
Bir saatten kısa bir sürede yemeği hazırladığında oldukça şaşırmıştım. Yemek hem hızlı pişmişti hem de çok lezzetli görünüyordu. Anlaşılan onun hakkında yanılmıştım. O, makarnayı tabakları koyarken ben masayı çoktan hazırlamıştım. Üstelik bizim için şarap bile açmıştım.
Güzelce yemeğimizi yedik. O, keyifle beni nasıl haksız çıkardığından bahsediyordu. Teslim olmuştum çünkü haklıydı. Yemek faslı bittiğinde geçenlerde onun için almış olduğum ama vermek için fırsat bulamadığım hediyesini getirmiştim.
Hoş bir bileklikti. Anlaşılan o da beğenmişti. Antrenmanlarda bile çıkarmayacağını böylelikle beni hep yanında hissedeceğini söylüyordu.
Bilekliği bileğine takmasına yardım ederken kucağına oturmuştum. Bileklik işi bitse dahi kalkmama izin vermemiş ve beni öpmeye başlamıştı. Şikayetçi değildim. Beni kucağına aldığı sırada bacaklarımı hızla ona doladım. Beni yatağıma yatırıp uzunca bir süre öptü. Sonrasında üstümdeki bluza yöneldi.
"Zani yarın işe gideceğim."
"Bebeğim lütfen. Seni özledim."
Konuşurken ellerini bacaklarımın arasına çoktan yerleştirmişti. Beni okşamaya başladığına inledim ve ona teslim oldum.
-------
Siz yorum yazinca mutlu oluyorum. Tesekkur ederim destekler icin 💞
