Nicolo kısa sürede beni almaya gelmişti. Şimdi ise onun evine doğru gidiyorduk. Sanırım bana biraz zaman vermek istemişti çünkü arabaya bindiğimde ağlıyordum. Ben susana kadar hiçbir şey sormadı. Ağlamam biraz olsun dindiğinde ise elini benimkinin üstüne koydu. "İyi misin bebeğim? Ne oldu?" Önce boğazımı temizleyip gözlerimi tekrar sildim. Aslında ağlamamın sebebi Lucia'nın söyledikleri değildi. Onun söylediklerinin doğru olacak olma ihtimali beni üzüyordu. Ona onu sevdiğimi söylemiştim ve o hiçbir şey söylememişti. Kalbimi kıran buydu. Tabi birazcık da sinirden ağlamıştım. "İyiyim Zani. Sorun yok." Arabayı kenara çekti. Ardından bana döndü. "O zaman neden ağlıyorsun? Benedetta'yla sorun mu yaşadınız?" "Hayır hayır. Kardeşin çok iyi biri. Onunla sorun yaşamak için şeytan olmak gerekir." gülümsemeyle söylemiştim. O da bu söylediklerime karşılık güldü. "O zaman sorun nedir bebeğim?" "Benedetta'nın bir arkadaşı da bizimleydi." gözlerimi ondan kaçırdım ve burnumu sildim. Sesim hâlâ biraz titriyordu. "Senin hakkında bir şeyler söyledi." "Ne gibi?" Bir süre sessiz kaldım. Nicolo elini çeneme koyup başımı kaldırmamı sağladı. "Söyle bana. Ne dedi?" "Senin kalpsiz olduğunu, beni ve diğer kadınları kullandığını ayrıca onunla yattığını söyledi." "Ne? Kimse böyle konuşma hakkına sahip değil. Şimdi Benedetta'yı arayacağım. O kız benim hakkımda saçma şeyler konuşup üstüne üstlük bir de benim sevgilimi üzemez!" Nicolo hiddetlenmişti. Gözlerindeki öfkeyi görebiliyordum. Dediklerini yapmasını engelleyen ise yine benim gözyaşlarım olmuştu. "Bebeğim lütfen ağlama. Ben şimdi halledeceğim." "Sorun bu değil Nicolo." Dediklerime telefonunu bıraktı. "Öyleyse ne?" "Ben senin sevgilin değilim ki Nicolo. Beni sevdiğini bile söyleyemiyorsun." "Ben-" "Söylemek zorunda değilsin. Hissetmediğin bir şeyi asla söylemeni istemem. Ben sadece zor bir gün geçirdim. Normalde alınacağım bir şey değil. Üzgünüm." "Üzgün olmana gerek yok Rachel. Sadece... Evet senden çok hoşlanıyorum ama bunu söylemek benim için kolay değil. Önceki ilişkilerimi nasıl batırdığımı biliyorsun. Seninle öyle olsun istemiyorum bu yüzden... " "Anlıyorum Zani. Gerçekten anlıyorum. Beni eve bırak olur mu?" "Tamam."
İçten içe üzülüyordum işte. Biliyordum beni sevdiğini söylemek zorunda değildi ama bunun böyle bir günde yaşanması beni üzmüştü. Nicolo yine de elimi tutmayı bırakmamıştı. Evime kadar öyle ilerledik.
"Teşekkür ederim. Kendine iyi bak." Kemerimi çözüp arabadan inerken Nicolo beni durdurdu. "Rachel." "Efendim Zani?" "Bana sadece biraz zaman ver olur mu? Sana değer veriyorum. Seni kaybetmek istemiyorum." "Tamam. Bekleyeceğim." Uzanıp yanağını öptüm. Gülümseyerek arabadan indim ama eve girer girmez ağlamaya başlamıştım. Ne zaman onunla iyi olduğumuzu düşünsem bir sorun çıkıyordu. Önce tavlama konusu sonra ilk randevu krizi ve şimdi de bu.
Üzülüyordum.
Üstümü değiştirip mutfağa bir şeyler hazırlamak için gitmiştim ama midem bulandığı için bu istekten çabucak vazgeçmiştim. Ne zaman üzülsem midem bulandırdı zaten. Yatağıma geçmiş müzik eşliğinde ağlarken kapının çaldığını duydum. Hemen gözyaşlarımı silip kapıya yöneldim. Kimin geldiğini de merak ediyordum doğrusu. Daha fazla beklemeden kapıyı açtım.
"Benedetta? Burada ne işin var?" Genç kız gülümseyerek içeri girdi. Elinde de birkaç paket vardı. "Günü seninle geçirmek istedim." O, hızla koltuklardan birine yerleşirken ben de ona yetiştim. "Bugün olanlar için üzgünüm. Gününü mahvettim." "Sorun değil. Ben özür dilerim asıl. Arkadaşlığımızı bitirdim." Hafif bir tebessümle söylemişti bunu ama aslında üzüldüğünü anlayabiliyordum. Kollarımı ona sardım. "Ben abimle konuştum ve buraya gelmem gerektiğini hissettim." dedi geri çekilirken. "Bene-" "Lütfen bitirmeme izin ver Rachel." Başımla onay verdim. "Lucia'nın söylediklerinden ne kadar etkilendin bilmiyorum. Belki bir kısmında haklıdır bilemiyorum. Abimin geçmişi pek parlak değil farkındayım ama sana gerçekten değer veriyor. Senden bahsederken gözlerinin içi gülüyor. Onu böyle görmeyeli epeyce bir zaman olmuştu inan bana." Benedetta'nın söylediklerinde samimi olduğunu biliyordum. "Nicolo'nun geçmişi bizi bırakmıyor gibi hissediyorum. Sürekli bununla ilgili bir tartışma yaşıyoruz. Ona onun hayatında nefes alamayacağımı söylediğimde partiye getirmişti beni. O zaman fikrim değişmişti ama bilemiyorum Bibina. Ona onu sevdiğimi söyledim ve hiçbir şey demedi. Söylemek zorunda değil biliyorum ama olanların ardından ne kadar kırıldığımı anlayabiliyor musun? Belki ben de kendimce Lucia'yı haksız çıkarmak istediğim için seni seviyorum dedim bilemiyorum. Zamanlama kesinlikle yanlıştı." Konuşurken ağlamaya başladığımı ancak sustuğumda anlamıştım. Benedetta hemen bana sarılmıştı. Ağlamam bittiğinde ona teşekkür ettim. Burada olması çok şey ifade ediyordu. "Şimdi beraber bir film izleyelim ve bugünü unutalım. Ne dersin? Cipsimiz ve içeceklerimiz var." "Teşekkür ederim Benedetta sen en iyisisin." Film izlerken kendimi biraz olsun bugünden uzaklaştırdığımda daha iyi hissediyordum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
