KRALLIK YER VE GÖK

GERÇEKLER

Evden çıkmıştım ve artık yalnızdım ben yapayalnızdım babamla her ne kadar kavgada etsek ne kadar tartışsakta yanımda olduğunu biliyordum ama artık yalnızdım çünkü sürekli tartıştığım ve kızdığım adam artık yoktu ben yalnızlığımı ilk defa 7 yaşımda en iyi oyun arkadaşlarım beni bırakıp gittiğinde hissetmiştim 2. yalnızlığımı annem öldüğünde mezarın başında tek başıma beklerken hissetmiştim ve bugün 3. yalnızlığımı yaşadım babam beni bıraktığında sanki hayat ucu olmayan bir boşluk ve beni o boşluğa itmişlerdi kendi elleriyle o boşlukta çırpınmamı izlemişlerdi ve artık bende o boşluktan kurtulmak istemiyordum neden ağlıyorum ki neden sonuçta babamı hiç sevmedim ben ama şu an bu kaldırımda oturmuş hıçkırıklarla ağlıyordum karşımda siyah gölgeler görmüştüm sonra anlamıştım ki bu efe ve naz dı onları ne zaman çağırmıştım bilmiyordum ama sonra her yer bir anda karardı 

EFE 

Mira mira iyi misin demişti naz çığlıklar arasında mira kaldırımın ortasına bayılmıştı onu kaldırıp hastaneye gittiğimizde doktor fazla stres ve üzüntüden dolayı olduğunu söylemişti belli ki her zaman kinden daha beter geçmişti. Mira nın başında bekleyen Naz a doğru ben su almaya gidiyorum demiştim ve kantin katına doğru ilerledim tam merdivenlerdeyken danışmaya mirayı soran babasını gördüm ve aslında yapmamam gerekiyordu ama yanına gidip mutlu musun bu mu istediğin yaptıkların yetmedi mi diye bağırmaya başladım Kenan bey de bu sefer haddini yeterince aştı delikanlı dedi ve bu onu kovmam için yeterli bir sebepti ama yapmadım ve Mira sizi görmek istemiyor dediğimde doğruyu söyleyip söylemediğimi anlamaya çalışıyor gibiydi hadi ne bekliyorsun git dediğimde hep kızımı savunmalı ve onu korumalısın dedi ve çıktı gitti veda eder gibiydi.

Mira[uyanış]

Anne anne gerçekten bir daha sevdiğin vazolarıda kırmayacağım ne olur uyan anne anne bak ben sınavdan yüksek aldım söz verdiğim gibi annem uyansana anne gerçekten sana söylediklerim doğru değil seni seviyorum ben anne ve arkamdan beni çekiştirdiklerini hissettiğimde suratı buğlu bir adam vardı beni çekiyordu beni annemden uzaklaştırıyordu annem ben gitmeden önce bana sen yer ile gök arasındaki bağsın mira dedi annemden o kadar uzaktım ki yüzünü göremiyordum arkamı döndüğümde beni çeken adamın babam olduğunu gördüğümde son kuvvetimle bağırdım bırak beni diye gözlerimi açtığımda Naz bana sarılmış bizimlesin diyordu etrafıma bakma ihtiyacı hissetmiştim hastaneydik ve yanı başımda içinde çiçeklerle beraber yere düşüp kırılmış vazoyu gördüğümde onu benim kırdığımı anladım ve dizlerimi kendime çekip ağlamaya başladım efe yanıma gelip merak etme sadece biz ve sen varız dedi onlar bana sarıldığın ben daha fazla ağlamaya başladım 

                                                                      2SAAT SONRA                                                                                                                Naz ın evine gelmiştik ben rahat olan koltuklardan birine oturduktan sonra onlar önce birbirine bakıp sonra beni izliyorlardı bir gariplik vardı. Efe ve naz son kez birbirlerine baktıktan sonra yanıma geldiler ve oturdular Efe cümleye baban diye başladığında kendimi zayıf hissetmiştim Efe hastaneye geldi veda eder gibi konuştu ve gitti dedi ben senin odana geldikten sonra naz farketti cebimde bir kağıt vardı ve bu kağıt benim değildi baban bırakmış dedi ve kağıdı bana uzattı kağıtta' ben yer gök arasında kalmaktan korktum kızım' yazıyordu. anlam veremesemde annemin rüyamda bana söyledikleri geldi aklıma. Yer ve Gök arasında kalan kim,benimle ne alakası var, ve babam neden gitti, babam beni bu sorularla bırakıp gittikten sonra sadece ekrandaki BEKLEDİM ÇOK GELMEDİN yazısı dikkatimi çekmişti.