2015
Engelden atlarken yere düştü yedinci kez. Dizlerim kanamaya başlamıştı, çok yorulmuştum ama antrenörüm dinlenmeme izin vermiyordu yani üvey babam.
"Kalk ve birdaha dene"
"Efendim çok yoruldum biraz dinlenebilirmiyim" çalışırken efemdim dememi istiyordu.
"Hayır tekrar dene"
Parkurun başına tekrar geçtim derin bir nefes aldım ve düdük çaldı yine koşmaya başladım ilk iki engeli başarıyla geçtim ama üçüncü engel çok yüksekti üzerinden atlayamıyordum ve yine yere düştüm. Sinirlile ayağa kalkıp saate baktım onu on üç geçiyordu. Parkurun başına geçip tekrar koşmaya başladım yine düştüm. Tekrar ve tekrar artık dizlerimi hissetmiyordum saat on dördü elli yedi geçiyordu.
"Kalk" diye bağırdı bir öncekiler gibi.
Kalkamıyordum yerimden dahi kıpırdayamıyordum.
"E efendim ne olur biraz dinleneyim" diye çaresizce yalvardım.
"Yarin geleme bir sonraki gün gel" ve gitti ama ben hâlâ düştüğüm yerden kalkmamıştım çok yorulmuştum ayağa kalkacak halim yoktu gözlerim yavaşca kapanmaya başladı o gün orda uyuya kaldım.
Günümüz
Kalp atışlarım çok hızlıydı nefes alamıyordum elimdeki eldivene rağmen her elim camla buluştuğunda kanıyordu ama bir türlü bu kalın cam kırılmıyordu ben hariç Volkan
da cama vuruyordu o birisini uyandırmak için deyil benim durmam için yapıyordu.
"Yeter vurmayı bırak işe yaramıyor işte" kulaklarımda çınlayan bu ses Volkan a aitti doğru işe yaramıyordu o orda hâlâ haraketsizce yatıyordu bu canımı çok yakıyordu.
Yumruk yaptığım elim camdan uzaklaştı ve aşağıya düştü kalbim hâlâ çok hızlı atıyordu gözlerimin içi yine yandı ama o göz yaşları yine dökülmedi. Sözümü tutamadım. Mirayın annesine verdiğim sözü tutamadım. Mirayın annesi kanserdi ve beni öldüğü gün yanına çağırmıştı Mirayı koruyacağım demiştim ona ve o gülümseyerek gözlerimin önünde ruhu bedeninden ayrılmıştı ben sözümü tutamamıştım ben ilk defa bir şeyde başarısız olmuştum.
"Çilem" dedi cılız bir ses kafam hızla kaldırarak karşıma baktım bu Miraydı.
"Kızlar sohbetinizi bölüyorum ama uyku vaktiniz geldi" dedi yabancı ses kafamı çevirip baktığımda yüzünde maske olan bir adam düğmeye bastı ortamın havası değişiyordu başım dönmeye başladı dengemi koruyamayıp yere düştüm gözlerim ağır ağır kapanırken son gördüğüm şey Esilanın yeredüşüşü ve Asela nın çığlığı oldu.
3 saat sonra
Gözlerimi açtığımda karşımda bir adam vardı ama göremiyordum. Gözlerimi kapatıp tekrar açtım hâlâ bulanıktı.
"Beni tanımadınmı?" Dedi hüzünlü bir ses bir görsem sizi yumruğumla tanıştıracağımda.
Gözlerimi kısarak baktığımda azda olsa görüyordum karşımdaki adama odaklandığımda gülmemek için zor tuttum kendimi.
"Ne o intikam almayamı geldin"
"Beni gördüğüne sevinmedinmi"
"Sus Caner sadete gel biliyorsun uzatma sevmem" Caner gülerek
"Caner değil amca diyeceksin" gülerek orta parmağımı gösterdim.
"Ne söyleyeceksen söyle uğraştırma beni"
"Seni içerde arkadaşlarınla bekliyorum hızlı ol" ve çıktı.
Ayağa kalktım ama üzerimde hastane kıyafetleri vardı odadaki küçük dolap gözüme çarptı içini açtığımda dört tane elbise vardı ve hepsi çok çirkindi. Üzerimde hastane kıyafetiyle odadan çıktım. Hiç kapı yoktu sadece uzun koridorun sonunda vardı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KIRIK CAM PARÇALARI
ChickLitİnsanlardan nefret ediyordum evet bende bir insanım kendimden de nefret ediyorum böyle canavar olduğumdan sürekli kan ve ölüm istememden ama en çokta beni böyle canavar yapan insanlardan nefret ediyordum...
