🖇️enemies to lovers
Kendisi yazıp bestelediği şarkı 11 yıldır her anını birlikte geçirdiği Mike tarafından çalındığından beri, Stacy Mike'dan nefret ediyordu. Bu yaptığının sebepleri olduğunu bilmeden, ve de dinlemeden.
-
"Mike, bana cevap ver. H...
bu bölümü yazarken ağladım... şakasız maalesef. Stacy'nin hissettiği çaresizlik ve gidecek hiçbir yer bulamaması beni aşırı üzdü. :(
bölüm şarkısı, tanju okan, kadınım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
iyi okumalar!!
-
Mike gittiğinde ben yalnız kalmıştım.
Denise'den başka kimsem yoktu, Theo ise sürekli yeni kız arkadaşı ile beraber olduğundan onu rahatsız etmek istemiyordum. Evimin karşı kaldırımına geldiğimde aynı zamanda Mike'ın evinin önündeydim. Ailesi yoktu, sadece onun arabası vardı ve odasında ışık yanıyordu. Oraya da gidemezdim. En çok da oraya gidemezdim aslında.
Çaresizlik tüm bedenimi sararken eve gitsem mi diye düşünüyordum ama yapamazdım. Biri bana gelip bir şey sorarsa ağlayacaktım, gözyaşlarım birikmiş bekliyordu resmen. Tek bir 'İyi misin?' sorusu yetecekti, hissediyordum. Çöktüğüm kaldırımda kafamı yanında durduğum posta kutusunun demirine yasladım, ve öylece yeri izlemeye başladım. Aniden kafama bir ıslaklık gelince yukarı baktım, ve sırayla burnuma, alnıma ve ardından her yerime yağmur damlaları çarpmaya başladı.
Küfrederek hiç düşünmeden aklıma gelen ilk şeyi yaptım ve Mike'ların kapısının önüne oturdum, modelinden dolayı üstü kapalıydı bu kapının. Tente gibi bir şeyi vardı. Yağmur azaldığı an buradan çıkacaktım çünkü kapı her an açılabilirdi. Bir anda telefonumun çaldığını ve annemin aradığını görünce kalbim hızla atmaya başladı ve gözlerim karşıdaki evimizin pencerelerine çevrildi, ardından da yeni gördüğüm arabada olan annemle babama. Araba ilerlerken telefonum hala çalıyordu. Hızlıca açtım.
"Ser, mama?"(Efendim, anne?)
"Biz babanla bu senin okul arkadaşın var ya, İvan. Onların ailesine gidiyoruz, biraz oturacağız. Anahtarın vardır diye her yeri kilitledim, belki kalabiliriz, sabah bizi bulamazsın evde."
Anahtarım yoktu.
"Tamam, anahtar bende yok ama sizinle beraber girerim eve sabah."
Beni onaylayıp kapattığında yağmur azalmak yerine artmıştı. Oturduğum kapının önünde ayağa kalktım, bizim bahçemizde oturabileceğim üstü kapalı bir yer yoktu, şuan bir yere yürümem imkansızdı. Denise'e gitmek için yeterli psikolojiye sahip değildim, ayrıca o da muhtemelen İvan'ı öylece bıraktığım için bana kızacaktı ve başka kimsem yoktu. Yavaşça arkamı dönüp tam karşımda olan kapıya baktım.
Hayır, o eve bir daha adım atamazdım.
Oturacaksam da kendi evimin kapısının önünde oturayım diyerek koşmaya başladım, karşıya bile geçmeden sırılsıklam olmuştum, önce önümden geçen arabaları bekledim, sonra karşıya baktığımda oraya geçemeden bir gerçek daha kafama dank etti.
