Bonnie & Clyde || beomjun

Let them point and laugh, at who we are - 11

Çocuk olup oyunlar oynamayalı uzun zamanlar olmuş. Yeonjun'la Soobin'in okuldan ayrılmasını beklerken yakınlardaki bir parkta oynadığım birkaç çocuk olmasa bunu fark etmezdim de sanırım.

Taehyun çocukları pek sevmediğini söyleyip kenarda bir yerde oturuyordu ama yüzünde çocukları izlerken büyük bir gülümseme vardı. Bunu ona söylersekte susmamız için bizi öldürebilirdi doğrusu.

Kai ise... Kai ise bir kız çocuğuyla birlikte evciliğin nasıl oynandığı hakkında tartışıyorlardı?  Bunu küçük bir çocukla bile yaptığına inanmamak elde değildi artık. Tartışma başlatamayacağı bir insan yoktu cidden.

Ben de az önce düşüp yaralanmış bir çocuğa yardım ettikten sonra onu gülümsetmek için yüzümü şekilden şekile sokuyordum. Çocuk buna kahkahalarla gülerken uzaktan yüzünde gülümsemesiyle bize yaklaşan Yeonjun'u fark ettim.

Bir şey demeden yanımıza oturdu ve o da eşlik etti benim küçük şaklabanlığıma. Bir süre sonra annesi gelip artık eve gitmeleri gerektiğini söyledi. Çocuk buna biraz yüz assa da bize kocaman bir kucaklaşma verdikten sonra annesinin yanına gitti.

Yeonjun kafasını omzuma yasladı ve derince iç çekti. Bu sıkıntıdan olan bir iç çekiş gibi değilde çok istediği bir şey varmış gibi olanındandı. O demese bile ben bakışlarından anlamıştım bile bu isteğini.

"Baba olmak sana çok yakışır Gyu'm." Diye de içini döktüğünde sırıttım. Ellerimle çenesini tuttum ve yüzüne yaklaştım. "Bana senle baba olmak yakışır bence." Şeklinde düzelttiğimde cümlesini o da buna gülümsedi.

Belki bu isteğimizi bir gün gerçekleştirebilirdik. Uzun uzun düşünülmesi gereken bir şeydi bu fakat yapamayacağımızdan değil. Engebeli hayatımıza çeki düzen vermemiz gerekirdi önce. Ayrıca aşkı cinsiyetlere göre ayıranların olduğu bu dünyada bizim bu hayalimiz epey zorlu olacak gibi duruyordu.

Ama kim bilir, kahkahalarının sebebi olacağımız bir çocuğumuz olurdu belki de...