KATİLLER ÜTOPYASI

(6).~HAKIKATIN YÜZÜ ~

Herkese merhaba nasilsiniz?

Başlamadan önce kitap hakkını da düşünceleriniz nelerdir?

Umarım iyi ve günler geciriyorsunuzdur. Sizleri seviyorum kendinize iyi bakın <3
.
.
.
.
.
.
.

○○○●●●●○○○○○○○●●●●○○○○○●●●●○○○○

Adal içeride oturmuş. Bilgisayarı ile araştırma yaparken Belçin ise kocaman camdan güneşin batışını izliyordu.

İçini kemiren şeyler vardı. En baştaki şey ise ailesiydi ?

Babasini en son 8 yaşıdeyken görmüştü. Bir gün gelir umudu ile çok beklemişti.Hep umutları ile kendini avutmuştu.

Bir nedeni olmalıydı. Babasını bir amacı olmalıydı. Bir kez olsun görmeye gelmediği kizini hiç mi düşünmedin yada hiç mi merak edmiyordu?.

Oysaki babasının onu hep sevdiğini düşünüyordu .Annesi için bu aynı değildi. Belki şuan mutludur belkide.

Ya belen hiç mi merak etmiyordu ablasını?

Babasını her şeyden onu uzak tutup sürekli oylandiriyor gibi geliyordu .Böyle hissetmenin bir nedeni vardı?

Adal belçine baktı. " Nedir kara kara düşünmenin sebebi?" Dedi .Onun için endişeleniyordu .

Sevilmemiş insanlar anlar birbirini gözlerindeki sevgiye hasretliği anlar.

Sevilmemiş insanlar en çok da neyi anlar biliyor musunuz? Aileleri tarafından sevilmemiş bir kişinin asla sevilmeyeceğini anlar. Ve hayatı boyunca bu düşünce yüzünden bir çok sevgiyi göremez .

Belçin gözlerinden anlamıştı. " Aileni" dedi kendi sorduğu soruyu cevaplayarak.

Belçin e öylece bakakaldı ." Nasıl anladın?" Dedi .

" Seni tanıyorum " dedi .Aslında belçine bakarken kendinden eskik parçanın onda da eksik olduğunu görebiliyordu.

" Eger aklında bir şüphe varsa bunun bir nedeni olmalı ?" Dedi kendini kendine yine konuşarak.

Sesizlik hakim olmuştu. Belçin yine o düşüncelerde buldu kendisini elindeki içki bardağını masaya bırakıp dışarı çıkıp hava almak istiyordu.

Siyah kapşonlu bir sweetshort giydi .Sahil e çıkıp yürüyüş yapmak ona iyi gelecekti.

İstanbul 'u tanıma şansı verilmemişti.Sahile çoktan varmisti. Sahil de eğlenen gülen insanlara baktı.

Yüzünde buruk bir gülümseme yer aldı. Kalbinde sızı hiç geçmeyecek gibiydi .Boğazında oluşan düğümlere anlam veremdi .

Neden bu kadar acımasız ki hayat ?

Bu acıları yaşayan da insan yaşatan da .Neden acı çektiriyoruz birbirimize?

Eli kalbine gitti .Sol elini kalbine bastırdı.

Rüzgarın esmesi ile rüzgar kumral saçlarını savuruyordu.

Temiz havayı içine çekti.

Oturdugu yerden kalkıp biraz daha yürüdü . Temiz hava ona iyi geleceğini düşünüyordu. Tam tersi eskilere goturmekten başka bir etkisi olmamıştı.

Gözlerinden gelen yaşı hızla sildi .Neden böyle bir hayat yaşadığını bilmiyordu .O cehennem den kurulunca her şeyin biteceğini düşünüyordu. Oysaki asıl başlangıç buymuş.