Vampire Diaries Stefan's Diaries

Bölüm 1\Origins (Kökenler)

Hayatımın değiştiği gün, diğerleri gibi başladı. 1864'te sıcak bir Ağustos öğleden sonrasıydı, hava o kadar bunaltıcıydı ki, ahırın etrafında sinekler bile üşüşmeyi bıraktı. Genellikle vahşi oyunlar oynayan ve bir işten diğerine koşarken çığlık atan hizmetlilerin çocukları sessizdi. Hava, sanki uzun zamandır beklenen bir fırtınayı bekliyormuş gibi sakindi. Ailemin evi olan Veritas Malikanesi'nin kenarındaki serin ormana, atım Mezzanotte'ye binerek birkaç saat geçirmeyi planlamıştım. Sırt çantamı bir kitapla doldurmuştum ve sadece kaçmaya kararlıydım.

O yaz çoğu gün yaptığım şey buydu. On yedi yaşındaydım ve huzursuzdum, ne ağabeyimle birlikte savaşa katılmaya ne de babamın bana araziyi yönetmeyi öğretmesine hazırdım. Her öğleden sonra aynı umudum vardı: Birkaç saatlik yalnızlık, kim olduğumu ve ne olmak istediğimi anlamama yardımcı olacaktı. Boys Academy'deki zamanım geçen baharda sona ermişti ve babam savaş bitene kadar Virginia Üniversitesi'ne kaydımı ertelemişti. O zamandan beri, merakla arada sıkışıp kalmıştım. Artık bir çocuk değildim, tam olarak bir erkek değildim ve kendimle ne yapacağımdan tamamen emin değildim.

En kötüsü de konuşacak kimsem olmamasıydı. Ağabeyim Damon, Atlanta'da General Groom'un ordusundaydı, çocukluk arkadaşlarımın çoğu ya nişanlanmak üzereydi ya da kendileri uzaklardaki savaş meydanlarındaydı ve babam sürekli çalışma odasındaydı.

"Ateşli olacak!" diye bağırdı gözetmenimiz Robert, geçen hafta babamın müzayededen satın aldığı atlardan birini dizginlemeye çalışan iki seyis çocuğunu izlerken ahırın kenarından.

"Evet," diye homurdandım. Bu da başka bir sorundu: Konuşacak birini özlerken, karşımda bir sohbet partneri bulunduğunda asla tatmin olmuyordum. Çaresizce istediğim, beni anlayabilecek, sadece hava durumu değil, kitaplar ve hayat gibi gerçek şeyleri de tartışabilecek biriyle tanışmaktı. Robert yeterince iyiydi ve babamın en güvendiği danışmanlarından biriydi, ama o kadar gürültülü ve küstahtı ki on dakikalık bir konuşma bile beni bitkin düşürebilirdi.

"Son gelişmeleri duydun mu?" diye sordu Robert, atı bırakıp bana doğru yürürken. İçimden inledim.

Başımı salladım. "Gazeteleri okumadım. General Groom şimdi ne yapıyor?" diye sordum, savaş hakkında konuşmak beni her zaman tedirgin etse de. Robert başını sallarken gözlerini güneşten korudu. "Hayır, savaş değil. Hayvan saldırıları. Griffin'in oradakiler beş tavuğu kaybetti. Hepsinin boyunlarında yaralar var."

Adımın ortasında durdum, ensemdeki tüyler diken diken oldu. Bütün yaz, komşu tarlalardan garip hayvan saldırılarına dair raporlar geldi. Genellikle hayvanlar küçüktü, çoğunlukla tavuk ya da kazdı ama son birkaç hafta içinde biri muhtemelen Robert, dört ya da beş bardak viski içtikten sonra saldırıların iblislerin işi olduğuna dair bir söylenti çıkarmıştı. Buna inanmıyordum ama bu, dünyanın benim içinde büyüdüğüm gibi olmadığını bir kez daha hatırlatıyordu. İstesem de istemesem de her şey değişiyordu.

"Onları öldüren bir sokak köpeği olabilirdi," dedim Robert'a elimi sabırsızca sallayarak, geçen hafta babamın Robert'a söylediğini işittiğim sözleri tekrarlayarak. Bir esinti esti ve atların gergin bir şekilde ayaklarını yere vurmalarına neden oldu. "Pekala, o halde, umarım her gün yaptığın gibi tek başına ata binerken o sokak köpeklerinden biri seni bulmaz." Bununla birlikte, Robert otlaklara doğru ilerledi.

Serin, karanlık ahıra girdim. Atların düzenli nefes alma ritmi ve homurdanması beni anında rahatlattı. Mezzanotte'nin fırçasını duvardan aldım ve pürüzsüz, kömür karası ceketini taramaya başladım. Minnettarlıkla kişnedi. Tam o sırada ahırın kapısı gıcırdayarak açıldı ve babam içeri girdi. Uzun boylu bir adam olan babam, kendisini o kadar güçlü ve güçlü bir şekilde taşıdı ki, yoluna çıkanların gözünü kolayca korkuttu. Yüzü, otoritesine yalnızca katkıda bulunan kırışıklıklarla kaplıydı ve sıcağa rağmen resmi bir sabahlık giymişti.