reflections - chaelisa

quinze

Flashback (2 sene önce, tanıştıkları tatil, tatil köyünün barında)

"we were too close to the stars..."

"Kaç milyonuncu kez çalıyorlar bu şarkıyı?"

"Bilmem... ama istedikleri kadar çalsınlar, ben seviyorum bu şarkıyı. dedi Lalisa.

"Aslında ben de çok seviyorum... verdiği hissiyat çok değişik, ama bir yandan da büyüleyici."

"Sanki yaşanmışlık taşıyor içinde, yabancı olmadığımız ama çok yakın da olmadığımız duygular var sözlerinde."

"O zaman bu şarkı bizim şarkımız olsun mu?"

"Olsun. Her duyduğumuzda birbirimizi hatırlayalım, kalbimize kazıyalım bu şarkıyı..."

Flashbackin sonu

"falling just as hard..."

Duraksadım. Şarkıyı duydukça, söylediklerimiz aklıma geldikçe içimde bir şeyler kırıldı.

Biz bu şarkıyı çok severdik.

Kalbimize kazıyacağımıza söz vermiştik.

Şimdi, 2 sene sonra, onunla bu şarkıyı tekrar dinliyordum, ama o bizi hatırlamıyordu.

Ona baktım.

Bana bakmıyordu. Ona bakmaya devam ettim ama o benim gözlerimin içine hiç bakmadı.

"Ben bir lavaboya gideceğim."

O lavaboya gitti, bense oturduğum yerden şarkıyı dinlemeye devam ettim. Seneler sonra ilk defa dinlemiştim bu şarkıyı.

Şarkı kulaklarıma dolmaya devam ettikçe aklıma anılarımız geliyordu. Gün batımında sahilde yürüyüşlerimiz, geceleyin bardaki sohbetlerimiz, güneş yüzüne vurduğunda onun güzelliği, öpüşmemiz...

En çok da "ben de seni seviyorum" dediği an.

Aklım almıyordu.

Beni nasıl hatırlamıyor olabilirdi?

Bir insan, bir insanı 2 yılda unutabilir miydi?

Aslında unuturdu, normal bir insan unuturdu ama seven insan unutmazdı. Ben unutmamıştım. Unutamamıştım. Ama o beni numaralarından bile silip attığı için unutmuş olmalıydı.

Seni seviyorum demesi da yalandı.

Rosé geldi, karşıma oturdu. Şarkı son sözlerindeydi.

"I see myself in you, maybe you should too..."

Şimdi farkediyordum.

Bu şarkı bizi anlatıyordu.

Sözleri, bizim hikayemizi, duygularımızı anlatıyordu.

Zamanında mutlulukla dinlediğimiz şarkının sözlerinde kaderimizin yazılı olduğunu nereden bilebilirdik ki?