Herkes puanlarına göre yaşamak zorunda. Zeka (🧠), güç (💪🏼) ve popülarite (⭐) nasıl yaşayacağımızı belirliryor. Bileğimizde bu üç lekeyle doğuyoruz. 5 puan olan çok az kişi var. Onlar bizi yönetenler.
Güç ve zeka bebeklikten beri girdiğimiz sınav...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bulduğum bütün harfleri alfabetik olarak düzgünce yazdım ve çalışma masama yapıştırdım. Bu şekilde daha kolay bir şekilde görebilecektim. Toplamda 39 şekil vardı ve ben 19 tanesini bulabildim. Bence bu büyük bir başarı ama yeterli değil.
Bunu yaparken kitaplığımdaki kitaplar gözüme çarptı. Annemin günlüğünü bulduğumdan beri doğru düzgün kitap okumamıştım. Vaktimin çoğunu günlüğü incelemekle geçiriyordum.
En son okuduğum kitabı alıp yatağa geçtim. Bu dünya klasiklerinden 'Kadınlar Ülkesi' diye bir kitaptı. Günlüğü bulmadan önce okumaya başlamıştım ama daha sonra devam etmemiştim. Kaldığım yerden okumaya başladım.
Sanırım uyuya kalmıştım. Gözümü açtığımda babam üzerimi örtüyordu. "Hadi uyu güzel kızım benim. İyi geceler." dedi ve alnımdan öptü. "İyi geceler babacığım." dedim ve tekrar uykuya daldım.
***
Bir okul dönemi neredeyse bitti. Bu hafta son sınavlarımıza girdikten sonra iki haftalık bir tatilimiz var. Bu iki haftayı bol bol kitap okuyarak ve annemin günlüğünü inceleyerek geçirmeyi planladığım için çok mutluyum.
***
Bugün dönemin son sınavına girdim. Öğrencilerin çoğu okuldan ve arkadaşlarından ayrı kalacağı için üzgün. Benim aksime. Ta ki Victor'u görene kadar. İki hafta boyunca onu da göremeyeceğimi o an fark ettim.
Son zamanlarda öğle yemeklerini birlikte yemeye başlamıştık. Neredeyse okulda konuştuğum tek kişi oydu. Onun varlığına çok alışmıştım.
Bana doğru geldiğini fark edince gülümsedim. "Selam. Sınavlar nasıldı?" dedi. "Selam. İyiydi. Senin?" diye karşılık verdim. "İyiydi ama biraz dinlenmeye ihtiyacım var." "İki hafta yeterli mi?" Gülerek "Sanırım yeter." dedi Çok güzel gülüyordu ve onun güldüğünü görmek çok hoşuma gidiyordu. Ama neden? Neden gülümsemesi hoşuma gidiyordu? "Yürüyelim mi?" diye sordum. "Burası kalabalık oluyor gibi." "Olur." dedi. Sanırım bu teklifin ilk kez benden gelmesine şaşırmıştı.
Biraz yürüdükten sonra "Şu alfabeyi çözebildin mi?" diye sordu. "Son zamanlarda sınavlar yüzünden onunla ilgilenemedim." Kolumu sıyırıp puanımı gösterdim: 🧠🧠🧠🧠🧠 💪🏼💪🏼💪🏼 ⭐ "Zeka puanım düşmemeli." dedim bıkkın bir sesle. "Popüleritenin bu kadar düşük olması çok garip. Çok tatlı bir kızsın aslında." "Teşekkür ederim. Bu bir iltifat mıydı?" dedim gülerek. "Bu kesinlikle bir iltifattı. Çok tatlısın, Lilith." dedi ciddiyetle. Yüzümün kızardığını hissedebiliyordum. Görmemesi için başımı öne eğdim. Zor duyulur bir sesle "Teşekkür ederim." diyebildim.
Evin önüne geldiğimizde "Alfabeyle ilgili yardım lazım olursa iki hafta sonra sorarım artık." dedim. "İki hafta çok uzun bir süre." dedi. "Beni arayabilirsin istersen." "Olur sanırım." Çantasından kalem ve kağıt çıkartıp bir numara yazdı. "Arayabilirsin sanırım." dedi. 'Sanırım'ı bastırarak ve gülerek söylemişti. "Paleografçılık oynamak eğlenceli oluyor. Ara beni. Ya da mesaj at. Sen bilirsin." Bunları söylerken geri geri yürüyordu.
