Baştan Alıyoruz

☆6☆

Medya: Özdemir Erdoğan - Aç Kapıyı Gir İçeri

  🍀🍀🍀🍀🍀🍀🌺🍀🍀🍀🍀🍀🍀

Erez'den

'Bugünlerde bir şeyler oluyor bana acep neden?' demiş Özdemir Erdoğan. Ve devam etmiş: 'yalnızlık geçiyor gönlümdeki ıslak caddelerden.'
Bir kişi yanında insanlar varken yalnız hissedebilir miydi?

Evet, hissederdi.

Peki, bu kişinin kendi suçumuydu yoksa çevresindekilerin mi suçu vardı?

Bana kalırsa çevresindekilerin suçuydu. Yeterli ilgi ve sevgi verildiği halde bir insan neden yalnız hissederdi ki?

Ben Erez, 8 kişilik ailenin içinde yalnız hisseden Erez.

Arkadaşlarını ve ailesini kendinden uzaklaştıran Erez.

Herkesten şüphe eden Erez.

İkizine dâhi güvenmeyen Erez.

Ve ben Erez, kafasının içindeki sese boyun eğen Erez.

Kapının kenarına sinip mutlu aile tablosunu izlerken bir yandan da düşünüyordum.

Ben bu aileye ait değildim. Bu aile bana yabancıydı. Herkes her an beni kırabilir, sırtımdan bıçaklayabilirlerdi.

Ben daha fazla üzülmek istemiyorumdum ki.

Düşüncelerimden sıyrılıp Yankı'ya baktım.

Bir anda onu öyle görünce çok korkmuş ve kendimi burada bulmuştum.

Sanırım onun için endişelenmiştim.

Sen onlar için endişelen, onlar da gelip seni ilk fırsatta yıksınlar.

Odadan sessizce çıkıp eve doğru gitmeye başladım.

Sessiz çıkmasam da fark edilmezdim ki, ben görünmezdim. Kimse görmez, kimse duymazdı.

Eski Erez nasıl birisiydi? Çok güler miydi? Ailesiyle yakın mıydı? Peki ya arkadaşları, onu sever miydi?

Hatırlamıyordum. Eski Erez kimdi, hatırlamıyordum.

Sonunda eve gelmemle beklemeden zile bastım.

Kimsenin kapıyı açmamasıyla tekrar zile bastım.

Yine kimse açmazken aklıma gelen şeyle yüzümü ekşittim.

Evde kimse yoktu ki.

Kaderime boyun eğerek kapının hemen yan tarafına oturdum.

Her zaman yanımda taşıdığım küçük resim defterini çıkartıp zihnimdekinin kendini resmetmesine izin verdim.

Gözlerim kağıtta bilincim ise başka bir yerdeydi. Gerçi hep böyle olmaz mıydı ki? Resim çizerken hiçbir zaman çizdiğim şeye odaklanmaz, elim çalışırken ise zihnim apayrı yerlere giderdi.

Böylesi güzeldi, böyle kalsındı. En azından kafamı kimin veya nasıl bir düşüncenin rahatsız ettiğini bulurdum.

Burnuma bir ıslaklık gelmesiyle korkuyla başımı yukarıya kaldırdım.

Sanırım kuş yüzüme sıçmıştı.

Kuş yerine kara bulutlar görmemle rahat bir nefes aldım.

Ne çizdiğime bakmadan önce kalemimi defterin arasına koyup kapağını kapattım. Çalma listemde karışık çala basarak şarkının çalmasını bekledim

''Terk edilmiş bir şehrin ortasındayım.'' gülümseyerek defterimi açtım.

Çizdiğim resimlerle tek başıma yüzleşemiyordum bu yüzden de resme bakmadan önce şarkı açardım. Tesadüf müdür bilemem ama hep de o an ki ruh halime uygun şarkı çıkardı karşıma.