Μπαμπάκα, Μανούλα, άντε να γαμηθείτε.

1. συνειδητοποίηση

Ξύπνησα και κούρεψα βαθια με την μηχανή, το κεφάλι μου.

Αυτό θα με ανανέωνε, έτσι πίστεψα και το έκανα.

Ήταν κάτι που ήθελε τόλμη από εμένα. Να με δούνε οι άλλοι μα κυρίως ο εαυτός μου με γλόμπο το κεφαλι. Τα μαλλιά ήταν ο θάμνος που κρυβόμουν.

Τώρα όλοι θα μπορούσαν όλοι δούνε τις φοβίες μου τις κακίες μου τις ανασφάλιες μου και κυρίως να τις δω εγώ στον καθρέπτη. Ναι εγώ να δω την ηλικία μου να δω την βλακεία μου και ότι άλλο έκρυβα τόσα χρόνια από εμένα.

Γιατί είχα μεγάλη ίδέα για την εαυτό μου. Κάποιος ήμουν νόμιζα και πίστευα και πως οί άλλοι αυτό θα σκέφτονταν για εμένα. Μα λάθος έκανα.

Οι άλλοι με είχαν για το "καλό παιδί" το κορόιδο το βλακα που εύκολα θα ξεγελούσαν και εγώ για να μείνω φίλος τους, έκανα το βλακα.

Τώρα αποκαλύφθηκα δεν είμαι σπουδαίος και δεν κρύβομαι από τον εαυτό μου και γνωρίζω την γνώμη των άλλων. Το κορόιδο το καλό παιδί.

Χμ αυτό θα το αλλάξω τώρα είπα στον εαυτό μου.

Δεν θα γίνω κακό παιδί όχι.

Θα γίνω ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ. ΘΑ ΕΧΩ ΞΕΚΑΘΑΡΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΚΑΙ ΘΕΣΕΙΣ.

ΘΑ ΕΡΓΆΖΟΜΑΙ ΜΌΝΟ ΈΞΥΠΝΑ ΚΑΙ ΣΚΛΗΡΆ.

ΘΑ ΕΊΜΑΙ ΕΝΤΙΜΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΆΛΛΟΥΣ.

Μετά το κουρεμα, έβαλα το μαγιό μου παρολο που ηταν χειμωνας και πήγα στην κοντινότερη παραλία.
Μπάνιο το χειμώνα δεν είχα ξανακανει και δίστασα να βουτήξω.
Αξίζω... είπα στον εαυτό μου και φοροντας την μασκα μου για να βλεπω στο βυθό, βούτηξα.

Άρχισα να κολυμπάω και η καρδιά μου πήγε να σταματήσει από το κρύο μα συνέχισα.

Δεν θα παθω τίποτα έλεγα στον εαυτό μου τόσοι καλόγεροι κολυμπάνε το χειμώνα.

Είμαι 54 και πιστεύω στις αντοχές μου γιατί γυμνάζω το σώμα μου ειτε με χειρωνακτικες δουλειές είτε με το τρέξιμο.

Σε λιγα λεπτά είχα συνηθίσει το κρύο και μια δροσιά διαπερνούσε το σώμα μου.

Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη έκανα κάτι που ποτέ θα φανταζόμουν πως θα κάνω.
Τον χειμώνα ο βυθός έχει άλλη όψη.
Η στεριά έχει πρασινάδα και ο βυθός ένα καφέ φύκι. Αν δεν βουτουσα δεν θα ανακάλυπτα αυτο το εξέσιο θέαμα.

Το βυθό είναι τα βάθη της ψυχής μου και του μυαλού μου.
Βλέποντας το αρχίζω να καταλαβαίνω τι ψάχνω.
Να δω το υποσυνείδητο μου.
Και το είδα.
Είδα αχινούς που μου θύμισαν κάτι μαλάκες που αποφεύγω είδα όμορφα ψάρια που μου θύμισαν όμορφες γυναίκες που θαυμάζω και θέλω να πιάσω, είδα καβούρια που δεν με τρόμαζαν ιδιέταιρα γιατί έχω συνηθίσει στην ίδέα της αρρώστιας. Όλοι αρρωσταινουμε και μετά γινόμαστε καλά.
Είδα μια σμέρνα να πετάγεται και φοβηθηκα πολύ. Είναι το σύστημα που μπορεί να σε αρπάξει και να σου κόψει κομμάτι ή και ο ίδιος σου ο εαυτός που μπορεί να σου κάνει τις τρικλοποδιές.
Έιδα και ένα χταπόδι στο θαλάμι του και παρόλο που το φοβήθηκα το άρπαξα με το χέρι μου.
Ήταν η ευκαιρία, η επαγγελματική, η ευκαιρία του έρωτα που την άρπαξα και δεν την άφησα με τίποτα.
Και βέβαια το βάθος που με φοβίζει πολύ είναι ο θάνατος και η άγνοια και για άυτό κολυμπάω στα ρηχά. Μα μια μέρα θα ξεπεράσω το φόβο του θανάτου και της άγνοιας και θα ανοιχτώ στα βαθιά και ξέρω πως εκεί θα δω ακόμα πιο όμορφα πλάσματα.